The Strangers [2008]

(Jæja taka 2)

Kirsten:Why are you doing this to us?
Dollface:Because you were home.

Vil byrja á því að segja að sá sem hefur áhuga á að sjá þessa mynd ætti líklega ekki að þesa þetta blogg. Spoilers.

The Strangers er horror/thriller mynd sem kom út árið 2008. Í byrjun myndarinnar koma Kirsten (Liv Tyler) og James upp í einhvers konar sumarhús sem stendur algerlega eitt. Engin hús og ekkert fólk í kring. James hafði fengið þetta hús til að fagna trúlofun þeirra en hann bað Kirsten fyrr um kvöldið. Hún neitaði honum hinsvegar og þegar þau koma í húsið er samband þeirra frekar vandræðalegt. James skilur Kirsten eftir og fer út í búð. Þegar hún er ein í húsinu fara undarlegir hlutir að gerast. Stelpa bankar að leita að einhverjum sem Kirsten veit ekki hver er og hlutir í húsinu eru ekki þar sem þeir voru settir. Kirsten verður það nokkuð ljóst að einhver hefur komist inn í húsið. Þegar James kemur til baka hefst gamanið. Í ljós kemur að þrjár grímuklæddar manneskjur eru að reyna að hræða úr þeim líftóruna. Þau berja á glugga, hurðir og veggi, ráfa inn og út úr húsinu og gera einfaldlega allt til að hræða Kirsten og James án neinnar augljósrar ástæðu. Þegar myndin er u.þ.b hálfnuð er einn gestur dauður, Kirsten stórslösuð og parið að farast úr hræðslu án þess að grímuklæddu manneskjurnar hafi komið við einn né neinn. Í lokin binda þau Kirsten og James við stóla og drepa þau. Í ljós kemur að morðingjarnir hafa akkurat enga ástæðu fyrir því að gera þetta. Eina svarið sem þau veita er: Because you were home. Svo keyra þau í burtu í leit að næsta húsi til að hrella fólk í.

We tell ourselves there's nothing to fear - but sometimes, we're wrong.

Bryan Bertino skrifar bæði handritið og leikstýrir myndinni. Þetta er fyrsta myndin sem hann leikstýrir. Hef ekki margt að segja um leikstjórn myndarinnar nema bara það að honum tekst vel að búa til rétt andrúmsloft með því að hafa alltaf smá hreyfingu á myndavélinni. Þá erum við ekki að tala um neinn indie hristing bara svona smá hreyfingu. Hafði líka gaman af hljóðunum og tónlistinni í myndinni, ískrið í rólunum og bara öll aukahljóðin er mjög creepy. (fyrir utan hnífshljóðið, sjá neðar)
Handritið er líka mjög vel heppnað, fyrri hlutinn allavega. Í fyrra hluta myndinnar er spennan ótrúlega vel byggð upp fyrir hvert bregðu atriði. Myndin rennur vel og ég og þeir sem ég horfði á myndina með sátu allir á sófabrúninni að deyja úr spenningi. Það er líka mjög flott að leyfa áhorfanda aldrei að sjá andlitin á morðingjunum. Það gefur þeim ákveðna dulúð sem gerir þau miklu hræðilegri.

Svo komum við að seinna hluta myndarinnar. Ég ætla að setja skilin á milli góða hlutans og slæma hlutans við stærstu klisju hryllingsmyndanna: Lets split up. Kirsten og James eru komin inn í hornherbergi þau eru með byssu og kúlur og hætu auðveldlega setið þar inni og ef grímuklædda fólkið vildi ná þeim þyrftu þau að fara í hurðina og þar myndi James skjóta þau. En nei James skilur Kirsten eftir eina inn í húsinu og fer að leita að þeim. Eftir þetta hnignar myndin aðeins spennuatriðin verða örlítið langdregin og myndin tapar tempoi. Svo komum við að endinum sem er frekar mikið misheppnaður. Mér finnst að Bertino hefði átt að halda í alla dulúðina sem hann var búin að byggja upp og láta grímuklædda fólkið binda þau við stóla og labba svo bara í burtu. Það er miklu hræðilegra að vita að þau eru ennþá þarna úti og gætu jafnvel komið aftur. Þá væri einnig hægt að bæta við skoti 10 árum seinna þegar Kirsten og/eða James komast að því að þau eru snúin aftur, finna eina af grímunum eða e-ð. Hinsvegar hefði verið hægt að láta myndina enda eins en hafa morðin aðeins meira gruesome. Þetta er ekki slasher flick og ég skil það en ef þú ætlar að drepa þau þá verðuru að gera það betur en þetta.

Myndin er mjög góð fyrir svona cheap thrill, tókst allavega að bregða mér og vinum mínum nokkuð oft. En hún skilur ekkert eftir sig. Getur verið viss um að þú munir alveg sofna eftir að horfa á hana.

Trailer:

og ein sena sem ég get ekki embeddað en verð að benda á hana þar sem ég grét úr hlátri þegar Liv Tyler dró upp hnífinn. Afhverju hljómar þetta eins og hún hafi dregið upp sveðju??
http://www.youtube.com/watch?v=FKZ0jGgQCPs

The Air I Breath [2007]

I always wondered, when a butterfly leaves the safety of its cocoon, does it realize how beautiful it has become? Or does it still just see itself as a caterpillar?

The Air I Breath er skrifuð af Jieho Lee og Bob DeRosa. Lee leikstýrir myndinni einnig. Myndin er ein af þessum myndum sem eru að verða aðeins of típískar í hollywood indie myndum. Hún er yfirfull af kunnuglegum nöfnum, Forest Whitaker, Kevin Bacon, Andy Garcia, Brendan Frasier og Sara Michelle Gellar, og sýnir stutta þætti úr lífi nokkurra ólíkra manneskja sem tvinnast svo saman.

“No emotion, any more than a wave, can long retain it´s own individual form.”

Þessi setning er aðal þema myndarinnar. Hún snýst öll um tilfinningar. Aðalpersónurnar standa allar fyrir ákveðnar tilfinningar, Frasier er Pleasure, Whitaker er Happiness, Bacon er Love og persóna Sarah Michelle Gellar stendur svo sterklega fyrir sorgina að hún heitir Sorrow. Ég ætla alveg að sleppa umfjöllun um söguþráð þar sem stærsti hluti myndarinnar fyrir mér var að fylgjast með myndinni flæða og karakterunum að bætast hægt inn í söguþráðinn.

"Sometimes being totally fucked can be a liberating experience."

Handrit myndarinnar er nokkuð gott að mínu mati vegna þess að svona sögur eiga það oft til að tapa sér í því að fela hvernig persónurnar tengjast og verða fljótt allt og ruglingslegar. En The Air I Breath er vel skipulögð svo maður tapar aldrei söguþræðinum. Myndin er hinsvegar ansi hádramatísk og finnst mér það stundum orsaka að áhorfandi tapar tilfinningunni sem myndin á að framkalla einfaldlega vegna þess að hádramatíkin verður annað hvort fyndin eða pirrandi. Þar sem myndin snýst öll um tilfinningar þá er þetta svolítið stór galli. Verð einnig að bæta við að þar sem hugmyndin að myndinni kemur frá kínverskum málshætti birtast margar ansi skrítnar setningar í gegnum myndin. Það má einfaldlega sjá þessar sem birtast hér í blogginu til að vita það. Handritið reynir að vera mjög djúpt og gáfulegt en einhvern veginn rennur það því úr greipum og setningarnar verða einfaldlega skondnar.

Myndir eins og þessi t.d. Pulp Fiction,Love Actually, Crash, Magnolia, 13 Conversations About One Thing og fleiri og fleiri annað hvort virka eða virka ekki. Annað hvort draga þær áhorfanda inn í líf allra persónanna eða tapa áhorfandanum algerlega í flækjum og yfirdrifnum tilfinningum. Ég hef til dæmis séð Pulp Fiction, Crash og Love Actually ansi oft en ég er nokkuð viss að ég muni aldrei horfa á The Air I Breath aftur. Ég sé ekki eftir að hafa horft á hana og ég hafði alveg gaman af því hversu vel úthugsað handritið var en það voru of margar skrítnar setningar of margar ýktar tilfinningar og of margar klisjur til að ég sé sátt við myndina.

Trailer:

Prozac Nation [2001]

Did you know that there are over 300 million prescriptions filled for Prozac each year in the United States alone?

Prozac Nation er gerð eftir sjálfsævisögu Elizabeth Wurtzel. Prozac Nation var metsölubók en þrátt fyrir það höfðu lesendur mjög skiptar skoðanir á henni. Prosaz Nation fjallar um nokkur ár í lífi Wurtzel eftir að hún hefur nám við Harvard. Foreldrar Wurtzel skildu þegar hún var ung og þegar hún kemst á kynþroska aldur verður hún mjög þunglynd. Hún berst við þunglyndi næstu árin og nær það hámarki þegar hún er í Harvard.
Christina Ricci leikur Elizabeth og gerir það alveg ótrúlega vel hlutverkið tekur mikið á þar sem Lizzie er grátandi, miður sín, full eða dópuð alla myndina. Michelle Williams leikur Ruby herbergisfélaga Lizzie og þrátt fyrir lítið hlutverk er hún áberandi góð. Jason Biggs og Jonathan Rhys-Meyers leika kærasta Lizzie (2 mismunandi ekki þann sama) og Jessica Lange leikur mömmu hennar. Hlutverk ofverndandi, yfirgnæfandi og hreint og beint óþolandi móðurinnar er án efa mjög erfitt hlutverk að leika. Jessica Lange gerir það ansi vel hún yfirgnæfir aldrei Ricci en tekur sínar tilfinningasveiflur ótrúlega vel.

“Gradually, then suddenly.” That´s how depression hits. You wake up one morning, afraid that you´re going to live.

Verð hinsvegar að segja að leikstjórn myndarinnar fór mjög í taugarnar á mér. Ég veit ekki hvort leikstjórinn (Eric Skjoldbjærg) hefur gaman að því að brjóta “reglurnar” eða hvort hann gerir það til að láta stemmningu myndarinn passa við geðsveiflur Lizzie. En myndavélin hoppar endalaust yfir línuna svo maður veit aldrei hvernig senan snýr. Klippingin hökti og gat verið allt of hröð eða alltof hæg. Lýsingin í myndinn var líka frekar vafasöm og má þá til dæmis nefna atriði þar sem mamma Lizzie dregur frá í herberginu hennar og þegar hún kemur við gardínuna blikkar allt ljósið, verður dökkt og skrítið á litinn og svo fyllist herbergið aftur af nákvæmlega sama ljósi og var áður en hún dró frá. Einngi virðast þeir hafa dubbað stóran part af myndinni og það er alltof augljóst þegar líður á myndina.

Handritið af myndinni var að mínu mati hennar versti galli. Þessi mynd sannfærði mig um það að ég á ekki að horfa á myndir þar sem ég hef lesið og líkað við bókina sem hún var gerð eftir. Myndin fer alls ekki öruggu leiðina en karakter Lizzie verður samt einhvern vegin Lizzie light. Þunglyndi hennar kemur illa fram í handritinu, hún virðist frekar þjást af geðhvarfasýki eða bara að vorkenna sér aðeins of mikið. Í bókinni eru lýsingar á þunglyndi Lizzie mun dýpri og þar sem myndin notast við Lizzie sem sögumann hefðu þessar lýsingar auðveldlega getað komið fram. Í þessu felst galli handritsins, Lizzie verður alveg heiftarlega óviðkunnanleg. Hún vælir og vælir og kvartar og kveinar án þess að áhorfandi fái nokkurn tímann almennilega að vita hver hugsun hennar er á bakvið þetta allt þrátt fyrir að hún sé malandi hugsanir sínar yfir alla myndin. Augljóst verður eftir stutt áhorf að handritshöfundur myndarinnar (Galt Niederhoffer) hefur aldrei þurft að kljást við þunglyndi og getur því ekki skilið það eða komið því á framfæri.

Það kemur mér ekki á óvart að Elizabeth Wurtzel höfundi bókarinnar hafi mislíkað myndin mjög og ég held að aðdáendur bókarinnar hafi verið sviknir með gerð þessarar myndar. Ég tók allavega þá ákvörðun að fara mjög varlega í að horfa á myndir sem gerðar eru eftir bókum sem ég hef lesið aftur.
Ég vil samt ekki segja að þetta sé hræðileg mynd, það er pottþétt hægt að finna sér verri leiðir til að eyða 90 mínútum. En þú verður að hafa töluverðan áhuga á þunglyndi og skilja það nokkuð vel til þess að njóta hennar, aðalega til þess að þú komist í gegnum myndina án þess að vilja drepa Lizzie. En ef þið hafið áhuga á sögunni myndi ég eindregið mæla með bókinni frekar en myndinni.

Sometimes it feels like we are living in a Prozac Nation. The United States of depression.

Trailerinn:

Pieces of April [2003]

April Burns: I'm the first pancake.

Evette: What do you mean?

Eugene: She's the one you're supposed to throw out.

Ég get ekki fyrir mitt litla líf útskýrt afhverju ég horfði á þessa mynd. Katie Holmes með bleikt hár og svart máluð um augun að reyna að líta út eins og e-ð allt annað en Joey Potter úr Dawson's Creek. Fyrstu mínútur myndarinnar eru heldur ekki neitt til að draga þig inn. Hlutirnir gerast hægt og útlitið á myndinni með myndavél sem hristist og lélegri lýsingu gefur manni tilfinninguna að leikstjórinn (Peter Hedges) hafi verið rosalega ákveðinn í að búa til indie mynd.

Pieces of April fjallar um stelpu sem býr í lélegu hverfi í New York með kærastanum sínum. Þau ákváðu að bjóða fjölskyldunni hennar í mat á Thanksgiving og áhorfandi fylgist annars vegar með April lenda í miklum vandræðum við að reyna að gera matinn tilbúinn og hinsvegar með fjölskyldunni keyra til New York. Mamma April (Patricia Clarkson) er með krabbamein og þetta er líklega síðasta Thanksgiving máltíðin hennar. Með henni ferðast pabbi April (Oliver Platt), systir hennar(Alison Pill), bróðir hennar (John Gallagher Jr.) og elliglöp amma (Alice Drummond).

Snemma í myndninni verður það skýrt að samband fjölskyldunnar við April er ekki gott. Þau virðast varla hafa talast við í nokkur ár og allir kvíða fyrir að hittast á ný.

Þegar April byrjar að elda kalkúninn kemst hún að því að ofninn hennar virkar ekki. Hún labbar þá um blokkina og leitar að nágranna sem getur lánað henni ofn. Margir áhugaverðir karakterar birtast við þessa leit og áhorfandi kemst að ýmsu um April.
Það sem sýnt er af fjölskyldunni í bílnum kemst maður fljótt að því að mamman hefur ákveðið að lifa síðustu mánuðunum alveg eins og henni sýnist. Hún er dónaleg, sér húmor í illkvitnustu hlutum og reykir gras frá syninum. Pabbinn reynir að halda fjölskyldunni saman og virðist vera sá eini sem hefur saknað April. Systirin er eins óþolandi og þær gerast. Hún hefur greinilega ákveðið að verða móðirin í fjölskyldunni þegar mamma hennar varð veik. Hún segir fólki fyrir verkum, ofverndar mömmuna og er mjög greinilega mikið á móti April. Amman og bróðirin hinsvegar eru frekar litlir karakterar sem þjóna frekar litlum tilgangi nema kannski nokkur móment þar sem áhorfandi fær að hlægja.

Leikurinn í myndinni er að mínu mati alveg ótrúlega góður. Ég hafði ekki mikla trú á Katie Holmes en hún stóð sig ótrúlega vel (fyrir utan eitt atriði þar sem hún brotnar niður og grætur á alveg ótrúlega ósannfærandi vegu, en ég komst að því seinna að það var dubbaður grátur yfir setningu sem gefur henni nú smá afsökun fyrir því hvað þetta atriði var skrítið). Patricia Clarkson fékk óskarstilnefningu fyrir hlutverkið og á það fyllilega skilið að mínu mati, hún er ótrúlega góð í hlutverki óviðkunnanlega krabbameinssjúklingsins. Derek Luke sem leikur Bobby kærasta April heldur sínu litla hlutverki líka ótrúlega vel uppi. Hann er pínu tilgangslaus nokkurn veginn bara settur þarna til að hafa svartan kærasta sem fjölskyldunni getur litist illa á og dæmt frá fyrstu sýn. En hann leikur sínar senur vel og er mjög trúverðugur sem góði kærastinn sem vill gera allt fyrir April og allt til að koma vel fyrir hjá fjölskyldunni. Einn yndilegasti leikarinn í myndinni er samt Sean Hayes (úr Will&Grace) hann leikur einn af nágrönnunum sem April leitar til. Persóna hans er mjög skrítin og furðuleg en Hayes nær honum fullkomlega. Það verður reyndar að viðurkennast að persóna hans passar svolítið illa inn í myndina og maður fær það á tilfinninguna að Hedges hafi snúið sér við í leikstjórastólnum einn daginn og sagt: Þetta er að verða svolítið þunglyndislegt hjá okkur fáum Sean Hayes til að koma og gera e-ð fyndið. En málið er að Hayes virkar ótrúlega vel í hlutverki furðulega nágrannans og það mætti ekki sleppa honum úr myndinni.

Ég var frekar hrifin af uppsetningu og útfærslu handritsins. Myndin minnir mig aðeins á Home for the Holidays. Þetta plot með fjölskyldu að koma saman á Thanksgiving, svarti sauðurinn, stífa systirinn.... En þar kynnist maður persónunum frekar vel í byrjun og svo gengur öll myndin út á samtöl fjölskyldunnar þar sem áhorfandi kemst að fleiri og fleiri hlutum. Í Pieces of April hins vegar veit maður ekkert um persónurnar í byrjun og maður fær að vita nokkur smáatriði þegar líður á myndina. Áhorfandi fær aldrei alla söguna og Hedges vorkennir aldrei neinum og dæmir aldrei neinn sem gefur hlutlausa sjón á persónur myndarinnar. Enginn er vondi karlinn og ósamkomulag fjölskyldunnar er engum að kenna. Myndin snýst ekki um að komast að því afhverju fjölskyldunni kemur ekki saman heldur að sjá hvort að þau geti látið sér koma saman eitt kvöld áður en að mamman deyr.

Joy Burns: This way, instead of April showing up with some new piercing or some ugly new tattoo and, God forbid, staying overnight, this way, we get to show up, experience the disaster that is her life, smile through it, and before you know it,

we're on our way back home.

Leikstjórn myndarinn pirraði mig í fyrstu, myndavélin hristist, lýsingin er léleg og allt var einhvern veginn með ríka indie fílinginn. Þá meina ég tilfinninguna sem maður fær þegar leikstjóri sem hafði slatta af pening til að gera mynd ákveður samt að gera indie mynd af því að það er kúl. En það leið ekki langur tími þar til að sá stíll fór að passa við myndina og hætti því að fara í taugarnar á mér. Þetta er fyrsta myndin sem Hedges leikstýrir en á undan þessari mynd hafði hann skrifað handritið að What's eating Gilbert Grape og About a Boy. Hedges fékk víst ða fylgjast vel með þegar þessum myndum var leikstýrt og ákvað því að leikstýra Pieces of April sjálfur. Myndin er tileinkuð móður hans sem lést úr krabbameini og því fannst honum þetta verk of persónulegt til að einhver annar fengi að leikstýra henni.

Í enda myndarinnar er henni pakkað fallega saman í pakka með slaufu ofan á þegar öll fjölskyldan hittist og eftir það eru engin samtöl, einungis tónlist og myndin skiptir yfir í myndasýningu. áhorfandi fær u.þ.b. 3 mínútur af myndum af öllum að borða og skemmta sér áður en kreditlistinn byrjar. Ég verð samt að segja að ég er sátt við að þessi mynd var með hamingjusaman endi því hitt hefði einfaldlega verið of þunglyndislegt. En ég veit ekki með þessa myndasýningu. En því meira sem ég pæli í því hefði handritið aldrei virkað ef að April og Joy(mamman) hefðu átt e-ð heilmikið samtal og öll fjölskyldan og gestir kynnt fyrir hvoru öðru og álíka vesen. Svo myndasýningin gæti bara verið besta lausnin.

Ég hafði gaman af þessari mynd, nágrannarnir eru oft frábærar aukapersónur og aðalpersónurnar eru trúverðugar. Myndin er einungis 1 klukkutími og 20 mín og það er akkurat passlegt til að koma öllum söguþræðinum frá sér án óþarfa samtala og kynninga á persónum.

Hér er trailerinn (að mínu mati frekar lélegur):

The Hills Run Red [2009]

"Everybody is expendable for the good of the movie"

The Hills Run Red hefur ansi klisjukenndan söguþráð. Hryllingsmyndanörd sem hefur mikinn áhuga á gamalli hryllingsmynd fer með vini sína í skóginn þar sem myndin var tekin upp. En þegar þau koma þangað komast þau að því að ekki var allt með felldu við upptöku myndarinnar. Það segir ansi margt um myndina að hún hefur aðeins 5.6 í einkunn á IMDB og að eitt commentið um hana þar lýsir henni svona: Horrible mess with tits. Sem að ég myndi segja að væri nokkuð góð lýsing á myndinni.

Meðan ég horfði á myndina varð ég aðeins of viss að leikstjóri hennar (Dave Parker) og handritshöfundar (John Carcietta, John Dombrow og David J. Schow) gætu ekki verið annað en hryllingsmynda nördar því myndin bar sterkan keim af því að þeir hefðu horft á aðeins of mikið af hryllingsmyndum til að koma með frumlega hugmynd. Mér leið eins og ég væri að horfa á einhverja samblöndu af Halloween, Texas Chainsaw Massacre, Blair Witch Project og Cigarette Burns.

Einhver að elta hóp af krökkum í skógi, típíska stoppið á bensínstöð þar sem krakkarnir hitta grunnsamlegt fólk og morðingi með creepy grímu. Einnig laumaðist að mér smá Scream fílíngur í litlum atriðum þar sem "reglur hryllingsmynda" eru ræddar.

Í byrjun myndarinnar sjáum við ungan strák skera af sér andlitið bút fyrir bút fyrir framan spegil. Þetta gaf mér smá von um að ég væri að fara að horfa á skemmtilega hryllingsmynd þar sem atriðið var mjög flott gert og setti upp mjög truflaðan aðalkarakter.

Því miður hvarf þessi von hratt þegar myndin sjálf byrjaði og ég fór að skilja þetta imdb comment. Ekkert thriller- eða slasher-legt gerist næstu ~40 mínúturnar. Hins vegar eru allavega 15-20 stelpur berar að ofan á fyrstu 15 mínútunum.

Á þessum fyrstu 40 mínútum fylgjumst við með Tyler (Tad Hilgenbrink) sem er hryllingsmynda nörd með gamla mynd sem heitir The Hills Run Red á heilanum. Myndin var tekin úr sýningu vegna þess að hún var of ógeðsleg og leikstjóri hennar W.W Concannon (William Sadler) virðist horfinn af yfirborði jarðar. Tyler finnur dóttur Concannon, Alexa (Sophia Monk) og fær hana til að koma með sér of vinum sínum að leita að eintaki af upprunalegu myndinni.

Myndin var tekin upp í skóginum í kringum hús Concannon fjölskyldunnar og þegar hópurinn kemur á svæðið fara skrítnir hlutir að gerast og vinirnir komast að því að Concannon tók leikstjórn sína kannski full alvarlega.

Myndin er hættulega fyrirsjáanleg og manni finnst að leikstjórinn og handritshöfundarnir hafi ekki almennilega nýtt sér það sem þeir höfðu.

Þeir búa til flókna baksögu við Concannon fjölskylduna og fá þar af leiðandi mjög truflandi karaktera sem gætu haft svo mikil áhrif á áhorfanda. En Parker fellur í hina típísku gryfju að láta morðingja myndarinnar og Concannon verða æsta og leyfa leikurunum að ofleika karakterana sína. Að mínu mati eru morðingjar og siðblindar persónur alltaf miklu óhugnalegri þegar þær eru rólegar og yfirvegaðar.

Ég held að flestir sem hafa yfirhöfuð gaman af hryllingsmyndum og horfi á mikið af þeim geti alltaf haft gaman af þessari mynd. Hún hefur sína galla en það er samt alveg hægt að njóta hennar morðinginn er flottur þó hann sé illa nýttur og Sadler leikur Concannon mjög vel. Ég hafði einnig gaman af því að pikka út litlu momentin sem voru eins og aðrar myndir.

Ég myndi hins vegar ekki mæla með henni fyrir fólk sem horfir bara á hryllingsmyndir af og til og hefur engan sérstakan áhuga á þeim. Það eru miklu betri myndir þarna úti.

Trailerinn:

Dead Like Me: Life After Death

Dead Like Me: Life After Death[2009] er framhald af sjónvarpsþáttum sem hétu Dead Like Me sem sýndir voru 2003-2004. Þegar hætt var með sjónvarpsþættina grátbáðu aðdáendur um eina seríu í viðbót. En ákveðið var að gera "direct to DVD" mynd og sjá hvernig henni myndi ganga.

Þættirnir fjölluðum um 18 ára stelpu, George Lass (Ellen Muth), sem deyr þegar hún verður fyrir klósettsetu úr geimstöð. Þar sem George hafði ekki tekið neina stefnu í lífinu var hún gerð að "Grim Reaper" þegar hún dó. Hún fær yfirmann, Rube (Mandy Patinkin), sem stjórnar hóp af Reaperum. Á hverjum degi fékk hver Reaper post-it miða með nafni, stað og stund. Nafnið var manneskja sem var að fara að deyja, staður og stund sýndir hvenær og hvar það myndi gerast. Hlutverk Reapersins var að komast á réttum tíma á staðinn og taka sálina úr manneskjunni áður en hún myndi deyja. Í þáttunum dó fólk yfirleitt á mjög ófyrirsjáanlega og oft kómíska vegu. Einnig fylgdist sjónvarpsáhorfandi með George uppgötva að hún hafði áhrif á fjölskylduna sína. Í næstum hverjum þætti fór hún til fjölskyldunnar og fylgdist með lífi þeirra eftir dauða hennar.

Ég hafði mjög gaman af þáttunum og var því meira en til í að sjá þessa mynd. Nokkrar breytingar voru gerðar. Einni leikkonu var skipt út, karakterinn Daisy sem var Reaper í hópnum hennar George var leikin af Laura Harris í þáttunum en af Sarah Wynter. Það þarf ekki nema að sjá mynd af þessum tveimur leikkonum til að skilja hvað þetta hafði mikil áhrif á karakterinn og þar af leiðandi allan hópinn. Harris lék strangari systurlegri Daisy meðan Wynter tók grunnhyggni Daisy of langt og hún varð alltof pirrandi. Einnig losuðu þeir sig við Rube sem var að mínu mati mjög skemmtilegur karakter og ég saknaði hans mikið í myndinni. En það að losa sig við Rube er það sem myndin gengur út á.

Dead Like Me: Life After Death snýst um það að Rube er farin og Reaperarnir hans fá nýjan yfirmann, Cameron Kane (Henry Ian Cusick). Hann breytir öllum venjum sem Rube hafði og fær Reaperana fljótt á sitt band, nema George. George finnst hann alltaf grunsamlegur og reynir að vinna á móti honum. Á sama tíma brýtur hún allar reglur og hefur samband við systur sína, Reggie (Britt McKillip). Eftir að hún hughreystir systur sína og nær að koma hinum Reaperunum gegn Cameron. Nær hún að binda ágætis slaufu um líf sitt.

Það þarf ekki meira en þessa söguþráðslýsingu til þess að sannfæra mann um að myndin er ekkert að fara að slá í gegn. Ætla bara að gera smá gallalista:
1. Kaldhæðnin er horfin. Þættirnir höfðu alltaf sterkan kaldhæðinn húmor í öllum senum, það var aldrei neitt of klisjukennt eða væmið. Myndin nær hinsvegar aðeins einu fyndnu dauðaatriði og alltof mikilli væmni þegar það kemur að sambandi George og systur hennar.
2.Önnur hver regla sem sett var í þáttunum er brotin. Það var hamrað á því í gegnum 2 seríur að hún gæti aldrei sagt fjölskyldunni sinni frá því að hún væri George (Reaperar fá nýtt útlit) en í myndinni kemst hún upp með það ekkert mál. Einnig sést Mason (Callum Blue) einn af Reperunum á öryggismyndavél einu sinni en samkvæmt þáttunum ætti nýja "eftir dauða útlitið" hans að sjást á myndavélinni.
3.Karakterarnir breytast of mikið, að mínu mati. Þegar Rube er farin vantar mikið í þáttinn. uppáhalds atriðin mín voru oftast senurnar þar sem allir sátu saman á Waffle house og Rube var að skammast eða þau voru að ræða lífið og vegin. Persónurnar virkuðu svo vel saman. En einhvern veginn eru allir karakterarnir aðeins öðruvísi: George og Roxy (Jasmine Guy) eru ekki jafn kaldar og Daisy er meira pirrandi. Mason er held ég alveg eins og í þáttunum en þegar öllu er breytt í kringum hann virkar karakterinn ekki jafn vel.
4.Það er bara ekkert merkilegt við myndina, leikurinn er oftast sæmilegur, hvorki tónlistin né leikstjórnin er neitt eftirtektaverð og söguþráðurinn skilur ekkert eftir sig.

Myndin hafði örugglega einhverja þýðingu fyrir mestu aðdáendurnar en að mínu mati átti helst að sleppa þessu. Myndin hafði ekki kaldhæðnina, dýptina eða þennan óútskýranlega x-factor sem lætur áhorfandann þurfa meira, sem þættirnir höfðu.

Hér er trailerinn:

Sherlock Holmes

Það er nærri ár síðan ég heyrði fyrst af þessari mynd og e-ð við hana vakti strax áhuga minn. Það er að segja e-ð meira heldur en Robert Downey Jr. En þegar ég loks gat farið á hana var ég orðin hrædd. Það er rosalega erfitt að bíða svona lengi eftir mynd, heyra svona mikið af henni og vera ekki búin að mynda sér skoðun eða byggja upp væntingar. Ég á mjög erfitt með að njóta myndar sem ég hef heyrt of mikið um, sérstaklega ef það eru góðir hlutir. En Sherlock Holmes olli mér ekki vonbrigðum.

Eins og allir vita eru aðalleikarar myndarinnar Robert Downey Jr og Jude Law. Myndinni er leikstýrt af Guy Ritchie og framleidd af fólki sem á myndir eins og I am Ledgend, Happy Feet, RocknRolla og Die Hard 3 að baki. Svo það er greinilegt að ekki skorti pening við framleiðslu myndarinnar. Útkoman er ansi mikil Hollywood útgáfa af Sherlock Holmes.

Myndin er alveg ótrúlega flott, þá er ég ekki að tala um einhverjar major tæknibrellur eða risastór bardaga atriði. Heldur skotin sem sýna London. Tölvugerða gamla London. Myndin hefur öll grátt yfirbragð og það eru alveg ótrúlega flott green screen shot yfir alla London þar sem verið er að byggja Tower Bridge.
Annað sem ég tók sérstaklega eftir er tónlistin í myndinni. Oftar en einu sinni þegar fólk er að slást eða hús eru að springa er þaggað niður í hljóðinu og tónlist sett yfir. Sem mér finnst koma ótrúlega vel út.

Ég ætla ekki að fjalla neitt sérstaklega um leikinn þar sem ég get ekki verið hlutlaus, hef dýrkað Robert Downey síðan ég var svona 11 ára. Ætla bara að fá að nefna hvað mér fannst greinilegt að Guy Ritchie hefur séð Downey í Chaplin.

Því þá kem ég að húmor myndarinnar. Húmor myndarinnar er blanda af fyrirsjáanlegum Body húmor, fólk að detta um tunnur og þess lags og kaldhæðnum one linerum. Kannski var ég í bíósal fullum af ótrúlega einföldu fólki eða húmor myndarinnar heppnast sérstaklega vel.

Mæli með fyrir alla að endilega prufa og ekki taka fólk of alvarlega þegar það segist hafa lesið allt um Sherlock Holmes og þetta sé ekki rétt mynd af karakternum. Athugið það sjálf þetta er alveg ótrúlega accurate lýsing af karakternum, aðal Hollywood áhrifin eru þau að Doyle skrifar 60 Holmes bækur einungis í einni þeirra er Irene Adler (Rachel McAdams) nefnd. En handristhöfundar ákveða að nýta karakterinn því engin Hollywood mynd lifir án allavega einnar ástarsenu.

Hér er trailerinn: