Imaginary Heroes [2004]

"One of two things happens when you meet your heroes-either they're *beep* or they're just like you. Either way you always lose"

Imaginary Heroes fjallar um fjölskyldu sem er mjög ónáin enginn talar almennilega saman og fylgist ekki með hvoru öðru. En þegar eldri sonurinn fremur sjálfsmorð liggur fjölskyldan eftir í molum. Eldri sonurinn heiti Matt (Kip Pardue) og er einn besti sundmaður BNA og mjög vinsæll en yngri sonurinn Tim (Emile Hirsch) er ófélagslyndur, lærði á píanó en hefur aldrei sýnt hæfileika (neitar að spila) og hefur aldrei fallið inn í fjölskylduna.
Áhorfandinn fylgist svo með hverjum fjölskyldumeðlim kljást við sorgina á sína vegu.
Þegar Matt skýtur sig verður pabbinn mjög hlédrægur, mamman hálf missir sig og Tim þarf að reyna að finna sér nýjan stað innan fjölskyldunar.


Fyrir mörgum árum sá ég American Beauty og hataði hana. Imaginary Heroes minnir mig að mörgu leiti á hana nema hún pirraði mig ekki jafn mikið. Ég á samt alveg ótrúlega erfitt með að mynda mér skoðun á myndinni. Hún hefur mörg skemmtileg atriði og góðan leik, en er með aðeins og þunglynt viðhorf um lífið og mikinn áróður um sjálfsmorð. Ég verð að segja að ef þið viljið horfa á mynd með pælingar um sjálfsmorð horfið þá frekar á Wristcutters: A Love Story hún er miklu betri.
Það sem gerði það erfitt fyrir mig að horfa á myndina er það að þeir tóku að sér of mörg vandamál og náðu ekki að fara yfir þau öll. Ég er ekki að segja að ég vilji að allar myndir sem ég horfi á þurfi að taka X mörg vandamál og ganga fullkomlega frá þeim öllum í lok myndarinnar. En mér finnst Imaginary taka aðeins of mörg vandamál sem þeir gleymdu svo að minnast aftur á.
Einnig byrja þeir á að sýna það að mamman sé í rifrildi við nágranna konuna en höfundurinn tók þá ákvörðun að láta áhorfandann bíða þangað til seint í myndinni með að komast að því hverju þær eru að rífast yfir. (SPOILER) Í ljós kemur að mamma Tim og Matt (Sigourney Weaver) svaf hjá eiginmanni nágranna konunar, höfundur felur þetta til að við vitum ekki að Tim og Kyle besti vinur hans séu bræður. En þær upplýsingar koma öðru vandamáli myndarinnar af stað, því að þeir sváfu saman á fylleríi. Það er einmitt eitt af því sem er gert sem major vandamál í einu atriði og er svo aldrei nefnt aftur.
En aftur að rifrildinu. Ég náði aldrei að hafa skoðun á þessu rifrildi því að það er erfitt að tengjast svona tilfinningaflækju þegar þú veist ekki um hvað hún snýst. Held að þetta hefði virkað betur ef áhorfandinn hefði vitað frá byrjun um hvað rifrildið snerist.

Ástæðan fyrir því að ég fann þessa mynd og horfði á þessa mynd var sú að Michelle Williams lék í henni en hún leikur Penny, eldri systur Matt og Tim. Reyndar kom í ljós að hún leikur lítið og frekar og ómerkilegt hlutverk. en gerir það vel.
Leikurinn í þessari mynd er yfirhöfuð mjög góður, Jeff Daniels sem leikur pabbann er ótrúlega góður þrátt fyrir lítið hlutverk, honum tekst að láta mann skilja pabbann og finn til með honum þrátt fyrir að vera ótrúlega óviðkunnalegur.
Sigourney Weaver sem leikur mömmuna gerir það ótúlega vel. Hafði sjúklega gaman af senunni þar sem hún er stoned.

Ok ætla að reyna að mynda mér skoðun um þessa mynd. Hún er frekar ófrumleg og típískt fjölskyldudrama bleak artí mynd. Með yfirdrifnum táknum eins og það að enginn heyrir í byssuskotinu inni í húsinu því að fjöslkyldan talar ekki saman, sér ekki hvort annað og heyrir ekki í hvoru öðru.
Einnig er myndin stundum mjög undarlega skrifuð, ég lá í hláturkasti eftir þessa setningu:
Penny Travis: Is there such a thing as the human heart, now there's the better question.
Tim Travis: Well, if you listen closely, you can hear 'em breaking.

Hins vegar er myndin mjög vel leikin og lýsir nokkuð vel hvernig fólk getur brugðist við mikilli sorg á mismunandi vegu.

Trailer:


Ágætis atriði:

Yojimbo

Ætla ekki að fjalla um söguþráð myndarinnar þar sem við horfðum á hana í tíma og ég líka bara náði honum ekki alveg.

Ég ætla að byrja á því að taka það fram að ég er ekki góð í að horfa á myndir sem eru á tungumáli sem ég skil ekki. Tók sérstaklega vel eftir því þegar við horfðum á frönsku myndina í síðustu viku. Ég festist í því að fylgjast með textanum í stað myndarinnar og missi af því sem er í gangi. Já þetta er ákveðin fötlun sem þarf að vinna í en hún heftir allavega hæfileika minn til þess að njóta myndarinnar.

Ég fór á imdb til að athuga skoðanir annarra um myndina og komst að þeirri niðurstöðu að ég virðist vera sú eina sem hafði ekki gaman af þessari mynd. Ok myndin er ótrúlega flott á pörtum, alveg mögnuð skot. En mér finnst leikurinn misgóður, sagan ganga hægt og mörg (flest?) slagsmála atriðin eru spes og artí.

Ætla ekki að vera að dissa mynd sem allir virðast elska nema ég. Og ég skal horfa á hana aftur seinna þegar ég læri að horfa á myndir á tungumálum sem ég tala ekki og vonast til að kunna að meta hana þá.

Talandi um ofleik og langdregni:

Some Like It Hot [1959]

Ætla ekki að taka neina umfjöllun um söguþráð myndarinnar þar sem allir horfðu á hana.

Ég sá þessa mynd fyrst fyrir svona 4-5 árum og þetta var líklega fyrsta svarthvíta myndin sem mér fannst góð/skemmtileg. Nokkuð viss að þetta hafi verið fyrsta skiptið sem ég hló eingöngu að bröndurunum í svona gamalli mynd ekki að því hvað hún var úrelt.
Horfði svo aftur á þessa mynd núna þegar við vorum að gera fyrirlesturinn okkar um Billy Wilder og ég verð að segja að ég held að þetta sé uppáhalds Wilder myndin mín, Sabrina kemst nálægt en hún er bara ekki jafn skemmtileg.
Some Like it Hot er got dæmi um hvað Wilder var ákveðinn í sínum skoðunum um kvikmyndagerð. Hann vildi hafa myndina í svarthvítu þó að flestar stórar myndir væru komnar í lit (önnur ástæða fyrir því að myndin er svarthvít er víst sú að Lemmon og Curtis voru grænir á lit með allt þetta smink). Wilder sýnir einnig fram á hvað hann er ekki hræddur við hvað "mikilvæga" fólkinu fannst. Það var mikið mótmælt því að gera mynd um klæðskiptinga, því það var ekki við hæfi. Wilder var hins vegar viss um að almenningur væri tilbúinn fyrir myndina og neitaði að breyta henni. Og út kom myndin sem er þekkt sem fyndnasta gamanmynd allra tíma.

Ég hef ótrúlega gaman af einfaldleika leikstjórnarinnar í myndinni. Flest atriði eru bara tekin upp á eina vél og hún er nokkurn vegin laus við "fancy" skot.
Handrit myndarinnar er líka æðislegt. Öll samtöl flæða svo vel og það er húmor að finna alls staðar.
Lemmon og Curtis eru líka alveg frábærir í henni og Monroe er ótrúlega flott og gerir þetta vel (ef maður horfir framhjá því að maður sér hana lesa línurnar sínar í einu atriði) þó að ég hafi átt aðeins erfiðara með að kunna að meta hana eftir að ég var búin að lesa alla hlutina sem Wilder sagði um það hvernig það væri að vinna með henni.

Að mínu mati alveg frábær mynd sem ég mæli með fyrir alla sem eru að reyna að finna sig í gömlu myndunum.

Fallen [1998]

Fallen fjallar um rannsóknarlögreglu manninn John Hobbes(Denzel Washington). Hobbes hefur eytt síðustu árum í að elstast við raðmorðingjann Edgar Reese. Reese skildi alltaf eftir sig ákveðin ummerki og sýndi Hobbes óvenju mikinn áhuga. Myndin hefst þar sem Reese er drepinn í gasklefa (hann fékk dauðadóm). Eftir að Reese deyr fara undarlegir hlutir að gerast í kringum Hobbes, morð eru framin þar semsömu ummerki finnast og Reese skildi eftir, þar finna þeir einnig undarlegar gátur og vísbendingar fyrir Hobbes. Hobbes fer að fá Deja-vu frá því þegar hann var að rannsaka Reese sérstaklega þegar síminn hjá honum fer að hringja á nóttunni. Hobbes kemst að því að annar lögreglu maður hefur verið í sömu stöðu. Þegar hann fer að kanna sögu Milano, með hjálp dóttur Milano (Embeth Davidtz) kemst hann að því að eitthvað yfirnáttúrulegt er að taka yfir líf hans. Myndin hefur ótrúlegt leikaralið með aukaleikara eins og John Goodman, Donald Sutherland og James Gandolfini.

Ég var mjög hrifin af þessari mynd. Handritshöfundurinn (Nicolas Kazan) skipulagði handritið vel, það vel að það er ekki ein einasta sena eða skot sem ekki þjónar einhverjum tilgangi. Í myndinni er endurtekin línan "Look around somtimes" og það er það sem skiptir máli þegar maður horfir á þessa mynd. Horfa á allt sem gerist á skjánum, taka eftir litlu hlutunum og muna eftir þeim.

Leikstjórnin (Gregory Hoblit) í þessari mynd er að mínu mati frábær. Það eru nokkrar senur þar sem fylgst er með andanum fara frá manni til manns við minnstu snertingu. Þessar senur eru svo ótrúlega vel settar upp. Það er ótrúlega auðvelt að fylgjast með hvert andinn fer þrátt fyrir hversu mikið er af fólki í senunni og hversu litla snertingu hann þarf til að fara frá manni til manns.

Fallen er spennutryllir sem þarf að hafa þolinmæði til að horfa á. Það er ekki blood and gore eða hröð bregðu atriði. Spennan er byggð upp hægt og rólega oft með mjög spennandi tónlist en engu sem bregður þér, þannig að þegar að það kemur að bregðu atriðinu hoppar maður upp úr sætinu.

Verð einnig að fá að bæta inn smá um John Goodman sem leikur Jonesy samstarfsmann Hobbes. Hann er alveg frábær í þessu hlutverki, enda var það skrifað fyrir hann. Goodman er einn af þessum leikurum sem ég hef bara séð leika góða gaurinn en í þessari mynd fær maður að sjá vondu hliðina á honum sem er engin smá breyting. Vegna þess að maður hefur alltaf séð hann í svona good guy hlutverkum þá verður hann svo extra creepy. Hann er að mínu mati eitt það besta við myndina.

Ég myndi mæla með þessari mynd fyrir alla sem kalla sig aðdáendur spennutrylla og hafa smá þolinmæði.

Hér er linkur á eitt uppáhaldsatriðið mitt í myndinni (get ekki embeddað það af einhverri ástæðu):

http://www.youtube.com/watch?v=563xkXq4duw

Og hér er trailerinn:

http://www.youtube.com/watch?v=PhTYjCoJ-CQ

Penelope (2006)

Penelope fjallar um stúlku sem fæðist með svínsnef. Staðan er sú að fyrir langa langa löngu lagði norn álög á fjölskylduna hennar að fyrsta dóttirin sem myndi fæðast inní fjölskylduna skyldi líta út eins og svín nema einhver eins og hún (semsagt blue-blood, það er einhver sem er ekki bara úr ríkri fjölskyldu heldur svona upper class old money fjölskyldu) myndi elska hana. Móðir Penelope lokar hana inni vegna áhuga fölmiðla á Penelope og vegna þess að hún vill ekki að hún verði fyrir háði frá almenningi. þegar Penelope verður eldri reynir mamman að finna handa henni mann sem gæti létt bölvuninni, en allir menn hlaupa burt öskrandi og fleygja sér jafnvel út um glugga. Penelope strýkur svo að heiman og fær að kynnast heiminum, finnur ást og kemst að lokum að því að meira lá í bölvuninni en fyrst var haldið.

Þessi mynd er barnamynd en samt einhvern veginn ekki. Orðaforði og "dónalegur" húmor læðist inn í nokkrar senur og ég hafði allavega mun meira gaman af henni en ég hef af flestum þeim barnamyndum sem ég hef séð síðustu árin. En hún er auðvitað klisju gjörn og með augljósan boðskap um að elska sjálfan sig og aðra þrátt fyrir þeirra galla, sem er algerlega troðið ofan í kokið á manni, en mér er sama ég naut þess að horfa á þessa mynd og gat ekki hætt að brosa þegar hennar típíski, ótrúlega væmni, góði endir birtist á skjánum.

Ég kom að þessari mynd með akkurat enga vitneskju, ég vissi ekki hver gerði hana, hverjir léku í henni eða um hvað hún væri og ég hafði sérstaklega gaman af því að vita ekki hverjir léku í henni af því að hún er svo stútfull af andlitum sem allir þekkja. Fyrst birtist Richard E. Grant, Catherine O'Hara (sem ég þekkti ekki fyrr en leið yfir hana og fékk þá algert Home Alone flashback), Christina Ricci, James McAvoy, Russel Brand og Reese Witherspoon til að nefna nokkra. Það truflaði mig mjög snemma í myndinni að það er ekki tekið fram hvort hún eigi að gerast í Bandaríkjunum eða Bretlandi og flestir leikararnir eru með breskan hreim en hinir ekki. (Koms seinna að því að hún á að gerast í Bandaríkjunum en er tekin upp í Bretlandi)

Þetta er fyrsta myndin sem leikstjórinn Mark Palansky gerði í fullri lengd. Mér finnst hún vel leikstýrð, ekkert mikið um einhver fansí skot, færð nokkru sinnum tilfinninguna að leikstjórinn hafi verið að prufa sig áfram með sjónahorn en að mínu mati virka þau alltaf og verða aldrei of áberandi.

Ég hafði mjög gaman af tónlist myndarinnar, fannst hún passa gífurlega vel við. Fannst samt ótrúlega spes í endann þegar Hoppípolla með Sigur rós byrjaði að spila. Eitthvað mjög spes við að horfa á Christinu Ricci og James McAvoy á skjánum og hlusta á íslenskan söng undir.

Penelope kom mér mjög á óvart og ég hafði mjög gaman af henni. Ljúfur ævintýra blær yfir henni allri þó að hún sýni nokkuð eðlilegar persónur. auðvitað er hún ýkt þetta er ævintýri en ég held samt að allir myndu sína manneskju með svínsnef mjög ýkt viðbrögð.
Held að eini galli myndarinnar í mínum augum sé sá að þrátt fyrir svínsnefið er Christina Ricci ennþá ótrúlega krúttleg.

Easy (2003)

Rakst á þessa mynd um daginn og held þetta sé í fyrsta skipti sem ég horfi á mynd sem ég veit ekkert um og henni tekst að valda mér vonbrigðum.
Easy fjallar um stelpu sem heitir Jamie. Hún lýsir sjálfri sem "jerk-magnet", semsagt stelpu sem er alltaf með vitlausum strákum. Hún lendir í miðjunni á klassískum ástarþríhyrning, lifir skírlífi í 3 mánuði og velur sér svo réttan gaur. The End.
Myndin á sína góðu parta en verður svo kjánaleg oft þar sem hún er rosalega klisjuleg en samt að reyna að vera artí.
Nokkrir góðir brandarar og að nokkru leiti raunverulegur söguþráður (sem þú getur held ég bara notið ef þú ert stelpa) en engin mun finna neitt í þessari mynd sem hann hefur ekki séð áður.
Það besta við myndina er hins vegar aðalleikkonan, Marguerite Moreau. Hún er mjög trúverðug í hlutverki sínu og sýnir allar hliðar á persónunni. Sem má líklega þakka leikstjóranum fyrir. Leikstjóri myndarinnar er Jane Weinstock. Að mínu mati gerir hún myndina vel, persónurnar eru allar gerðar mjög viðkunnalegar (nema kannski systirin sem er bara of fyrirsjáanlegur karakter) og flæði myndarinnar er að mestu leiti fínt, einhver atriði sem eru aðeins of löng en það hrjáir myndinni ekki það mikið. Eina sem ég hefði að segja við leikstjórann væri að spurja hana afhverju hún vildi gera svona klisju mynd þegar hún hafði svona lítinn pening til að gera hana. Mér finnst skrítið að reyna að gera low-budget klisju rómantíska gamanmynd. Það koma svo margar svona myndir út á hverju ári að það er nokkuð vonlaust að gera frumlega rómantíska gamanmynd og þær bara virka ekki að mínu mati í svona artí formi.

1408

Eftir að horfa á og fræðast um Billy Wilder síðustu daga var það nett árás á skilningarvitin að setjast niður og horfa á 1408. Myndin er byggð á sögu eftir Stephen King og fjallar um rithöfundinn Mike Enslin sem er að rannsaka bókina sína 10 haunted hotels. hann fær bréf sem vekur forvitni hans og leiðir hann að herbergi 1408 á hóteli í New York. Hótelstjórinn reynir allt sem hann getur til að koma í veg fyrir að Mike gisti í herberginu en ekkert gengur. Stuttu eftir að Mike kemur inn á herbergið grunar hann að eitthvað meira liggji á bakvið sögurnar af herberginu en sölubrella af hálfu hótelsins.

Ég hafði mjög gaman af því hvernig söguþráðurinn þróaðist, allt byrjar á litlum brellum sem þú dregur jafnmikið í efa og aðalpersónan, en hægt og rólega verður allt ýktara og dregur þig með. Að mínu mati fer leikstjórinn oft aðeins yfir strikið og drepur spennu myndarinnar, en í lok myndarinnar eftir tvö góð "twist" í sögunni var ég bara nokkuð sátt með myndina.

En eins og ég nefndi áðan er ég búin að vera að horfa á Billy Wilder myndir og það gefur mjög ýktan samanburð við þessa mynd. Wilder hefur frekar mikla trú á einföldum skotum og því að þú eigir ekki að taka of mikið eftir leikstjóranum í myndinni. 1408 er alger andstaða. Allur söguþráður og uppsetning myndarinnar gengur út á það að spila með hausinn á þér. Þú ert aldrei alveg viss hvað gerist næst, hverju þú átt að trúa eða hvert þú átt að horfa og stór hluti af því er það að þú veist aldrei hvert næsta skot myndavélarinnar stefnir. eitt skot er extreme close-up og næsta skot er 20 metrum fyrir ofan leikarana. Þriðja skotið er kannski mjög típísk close-up skot af þeim leikara sem er að tala og fjórða skotið er hinu megin í herberginu og þú horfir á leikarana í gegnum mannþröng.

Ætla ekki að fara að segja að þessi mynd sé einhver snilld eða að það sé skylda fyrir neinn að sjá hana. það er ekki næg baksaga og alls konar litlir hlutir sem pirruðu úr mér líftóruna (eins og draugar sem virðast vera í gömlu sjónvarpi og hlutir sem hverfa þegar þeim er hent útum gluggann) en sem spennumynd til að horfa á þegar þig langar bara að setjast niður og horfa á mynd sem heldur athygli þinni og bregður þér nokkrum sinnum þá er 1408 ágætis skemmtun.

Riff dagur 5 (dagur 2 hjá mér)

Jæja komst í það að sjá 2 myndir í dag. Bandaged og Stingray-Sam.

Hef gífurlega lítið að segja um Bandaged. Fannst bara ansi marg rangt við hana. Hún er á ensku en allir leikararnir tala með hreim sem gerir þá torskiljanlega, söguþráðurinn er þunnur og að mínu mati aðeins of skrítinn. Myndin reynir að vera edgy með einhverjum verstu lesbíu senum sem ég hef séð sem kláralega gerði ekkert fyrir myndina. Bandaged hefur það þó að tónlistin í henni er mjög góð, allavega að mínu mati. Vel gerð píanó tónlist sem passar vel við anda myndarinnar.




Stingray-Sam er systur mynd The American Astronaut. Sami leikstjóri, sama hljómsveit, sami aðalleikari og sama lýsing; vísindaskáldsögulegur geimvestri og söngleikur.
Myndin kom til þegar Cory McAbee (leikstjóri, handritshöfundur, aðalleikari og tónlistamaður) var beðin um að búa til bíómynd til að horfa á í símum eða ipodum fyrir Sundance kvikmyndahátíðina. Þá gerði hann myndina Reno sem má sjá hér:
http://www.youtube.com/watch?v=rcX2FYq5iRg

McAbee hélt áfram að vinna að svona verkefnum og ákvað að gera Stingray-Sam sem er sett upp í 6 þáttum sem gerir það auðveldara að horfa á hana í litlum tækjum þar sem þú værir líklega oftast að horfa á hana á ferð (McAbee bætti því einnig við í Q&A-inu eftir myndina að myndir á þessu formati væru mjög góðar fyrir fólk með athyglisbrest)

Hef lítið að segja um myndina annað en það sem ég skrifaði um American Astronaut. Hún er gerð á mjög svipaða vegu nema bara 10 árum seinna svo hún er digital. Hún er svarthvít og mjög vel gerð, með skemmtilegum lögum og góðri skvettu af sýru. Stærsta breytingin er að þessi mynd er með 3 persónu sögumann (David Hyde Pierce) sem orsakaði það að ég fékk oft ansi mikinn Hitchhiker's guide fíling af myndinni, en Pierce er svo andskoti góður að það virkaði alveg.

Skemmti mér mjög vel á þessari mynd en þó sérstaklega á Q&A-inu eftir myndina, mjög gaman að hlusta á leikstjórann segja sögur af því hvernig myndin var gerð og litlum hlutum sem gerðust á settinu. Myndin er nefnilega svolítil fjölskyldu mynd fyrir hann, konan hans, dóttir og sonur eru öll í myndinni, hljómsveitin hans sér um tónlistina og stemningin á settinu virðist hafa verið þannig að allir voru í öllu og gerðu allt sem þeir voru beðnir um sama hvort þeir kunnu það eða ekki.

American Astronaut

Kom mér loks í það að sjá fyrstu RIFF myndina mína. Fyrir valinu varð myndin American Astronaut. Myndinni er lýst sem vísindaskáldsögulegum geimvestra og söngleik. Við ákváðum að það væri akkurat nógu mikil sýra fyrir okkur. Það þarf líklega ekki að taka það fram að þegar við gengum inn í salinn vorum við ekki að búast við miklu. Myndin kom hins vegar skemmtilega á óvart.
Við tókum eftir því í andyri Háskólabíós að margir voru að fara á þessa mynd bara af því að það var uppselt á Dead Snow, en það tók samt ekki nema fyrsta söng og dansatriðið, sem sýnir tvo miðaldra "rednecks" að syngja til manns sem situr í klósettbás, til þess að draga alla í salnum inn í myndina. Ætla ekkert að vera að fjalla um söguþráð myndarinnar hér, ef þú ert tilbúin að sjá myndina bara vegna þess að hún er geimvestra söngleikur þá áttu að sjá hana. Allt sem ég ætla að segja er að myndin gerist í mjög öðruvísi heimi en við þekkjum og sagan hélt mér og fólkinu í kringum mig brosandi meirihluta tímans. Allur salurinn virtist djúpt sokkinn ofan í myndina frá byrjun til enda þrátt fyrir það að að allur söguþráður myndarinnar sé útlagður á fyrstu mínútunum, hún sé yfirfull af ýktum persónum, furðulegum bröndurum, dans og söngatriðum. Má bæta við að tónlist myndarinnar er betri en í flestum söngleikjum sem ég hef séð.
Myndin er svarthvít og kemur mjög vel út þannig, Cory McAbee leikstjóri myndarinnar leikur sér vel með ljós og skugga og tekst vel upp að búa til þennan undarlega heim. Mikið af henni er tekið upp á handheld camera og verður því dálítið óstöðug á pörtum, en það passar frekar vel við geðveikina í myndinni. Og ég privat og persónulega elskaði það að öll atriði sem gerast út í geimnum en ekki á plánetum eru teiknuð í stað þess að vera með hryllilegar tæknibrellur sem hefði verið það eina sem budget myndarinnar hefði getað reddað. Það má nefna það að myndin er mjög vel gerð miðað við það að hún var ekki framleidd fyrir mikinn pening. Myndin er líka vel leikin þá má sérstaklega nefna leikstjórann sjálfann, sem lætur karakter, sem gæti gefið þér klígju af því að hann er svo hallærislegur, virka ótrúlega vel. Einnig má nefna Rocco Sisto sem er brilliant fyrst sem sögumaðurinn í skugganum sem seinna reynist vera hinn geðbilaði Professor Hess.
Mæli hiklaust með þessari mynd ef þið hafið húmor fyrir svolítilli sýru.

Topp listinn minn.

Myndirnar eru ekki í neinni ákveðinni röð:



Two Girls and a Guy [1997]
Mynd sem ég hreifst ótrúlega af þegar ég sá hana fyrir nokkrum árum.
Öll myndin gerist í einni studio íbúð, með aðeins 3 leikurum og nokkurn vegin á rauntíma.
Myndin var tekin upp á 11 dögum með svolítið öðruvísi sjónarhorni og samtölum sem eru mörg algjörlega spuni.
Þetta er ein af þessum myndum sem ég horfi á reglulega.


Eternal Sunshine of the Spotless Mind [2004]
Aðalástæðan fyrir því að ég horfði á þessa mynd var líklega til að sjá Kate Winslet með blátt hár. En svo reyndist þetta vera algerlega mynd fyrir mig.
Liklega fyrsta skiptið sem ég horfi á mynd með Jim Carrey og læt hann ekki fara í taugarnar á mér,mér finnst hann alveg frábær í þessari mynd og koma öllu sínu vel frá sér.
Góð saga að mínu mati, ótrúlega ruglingsleg en make-aði samt alveg ótrúlega mikið sense þegar upp var staðið.


Across the Universe [2007]
Hingað til hef ég ekki ennþá fundið manneskju sem finnst þessi mynd allt í lagi, þetta virðist vera ein af þessum myndum sem fólk hatar eða dýrkar.
Miðað við það að ég hef aldrei fílað Bítlana þá bjóst ég ekki við miklu af þessari mynd. En eitthvað við þessa mynd heillaði mig alveg. Hún er frekar undarleg og "artý", hún er skringilega
uppbyggð er á svolítið ójöfnum hraða og inniheldur mörg atriði sem eru bara þarna til þess að vera flott, hafa í raun ekkert með söguþráðinn að gera. Ég fékk hinsvegar nýja sýn á nokkur bítlalög og bara
varð þvílíkt hrifin af útlitinu á allri myndinni og hvernig hún byggir aðeins á raunverulegum hlutum sem gerðust á þessum tíma sem setur einhvernvegin smá raunveruleika inní sýru-trippið
sem meirihluti myndarinnar er.


Candyman [1992]
Hef alltaf verið mikið fyrir hryllingsmyndir held að æðið hafi byrjað á Scream-myndunum þegar ég var 8 ára og hef reynt að sjá sem flestar síðan.
Candyman var líklega fyrsta hryllingsmyndin til að hræða úr mér líftóruna, hún er ólík hinni "típísku hryllingsmynd" á þá vegu að það eru engir
hálfnaktir öskrandi unglingar, myndin er virkilega vel leikin og í enda myndarinnar þegar þú færð svör við öllum spurningunum þá koma þau hægt í ljós
og maður þarf að einbeita sér og hugsa til að átta sig á þeim. Svörunum er ekki troðið uppá mann í einni einfaldri ræðu.




Se7en [1995]
Þessi mynd hefur að mínu mati nokkra galla, flestir gallarnir felast í endinum. Ég hef það einhvern veginn á tilfinningunni að höfundurinn hafi fengið of stuttan tíma til að
klára handritið, því allt tímaflæði myndarinnar og snilli söguþráðsins tapast. En þrátt fyrir það er þetta einn uppáhalds Psycological thrillerinn minn. Allt andrúmsloft myndarinnar
er svo frábærlega gert. Allt er dimmt og það virðist alltaf vera rigning sem gefur myndinni þungt og dapurlegt yfirbragð sem verður svo hryllingslegt með hjálp tónlistarinnar. Leikstjórinn (David Fincher) bætir einnig að mínu mati mikið upp fyrir
minnkun söguþráðsins í endann með því að leika sér að því að para skotin af karakterunum saman við ákveðin orð til að gefa áhorfanda ákveðnar vísbendingar um örlög þeirra.



Requiem for a Dream [2000]
Ég las bókina fyrir nokkrum árum og fannst hún ótrúlega "disturbing" en frábær, þegar ég frétti að það hefði verið gerð mynd ákvað ég að ég yrði að sjá hana.
Myndin er næstum því jafn disturbing en að mínu mati jafn frábær. Söguþráðurinn fær mann til að hugsa þar sem fíknin er sýnd á mjög fjölbreytta vegu, sýna mjög vel að þetta getur komið fyrir alla.
Og þó að sjónahornin, skotin, lýsingin og tónlistin séu kannski full ýkt stundum þá er myndin ansi flott á tímum. Sat frekar mikið sjokkeruð eftir bókina og myndin náði mér algerlega líka.




Rebel Without a Cause [1955]
Ég hef því miður alltaf átt pínu erfitt með gamlar myndir en hef samt horft á nokkuð margar. Sá þessa fyrst eftir að ég var búin að horfa á margar gamlar myndir
á stuttum tíma og var því líklega farin að venjast þeim aðeins. Ég féll allavega algerlega fyrir þessari mynd, mér finnst hún ótrúlega flott og James Dean
er frábær í henni. Ein af fáum gömlum myndum sem ég hef horft á oftar en einu sinni.


Ed Wood [1994]
Ég skal alveg viðurkenna að ég horfði fyrst á þessa mynd bara út af því að Johnny Depp var í henni, en ég hafði alveg ótrúlega gaman af henni.
Ég er aðdándi eiginlega allra Tim Burton-Johnny Depp myndanna en þetta er þessi sem kemst á listann. Get ekki beint sagt að e-ð ákveðið hafi heillað mig við hana, ég hafði bara gaman af því að horfa á hana, hún er mjög flott, stundum fyndin, stundum ólýsanlega skrítin og stundum mjög raunveruleg.

Aðrar myndir sem mér finnst vert að nefna:
The Silence of the Lambs [1991]
The Crow [1994]
Less Than Zero [1987]
Rosemary's Baby [1968]
Wall-E [2008]
The Lion King [1994]
Back to the Future [1985 '89 '90]