Fur: An Imaginary Portrait of Diane Arbus [2006]

Fur er eins og titillinn segir byggð á ævi Diane Arbus en myndin gerist á tímabili í ævi Arbus sem við vitum í rauninni ekkert um. Handritshöfundurinn og leikstjórinn ímynda sér svo afganginn. Þeir eru þó ekki að reyna að útskýra hvað gerðist raunverulega í lífi hennar heldur er öll myndin táknræn og þeir reyna eingöngu að útskýra hvernig hugsanir hennar breyttust. Til þess að skilja myndin þarf að vita hver Diane Arbus er. Arbus er líklega einn þekktasti ljósmyndari Bandaríkjanna. Hún ólst upp í New York og þó hún hafi alltaf verið öðruvísi varð það ekki augljóst fyrr en 1958 þegar hún fór að taka sínar eigin ljósmyndir. Helstu viðfangsefni hennar voru fólk sem var öðruvísi: tvíburar, þríburar, klæðskiptingar, dvergar, albinóar og geðsjúklingar. Viðfangsefni hennar virðast ekki jafn skrítin 2010 og þú voru 1958 en Diane nær þeim yfirleitt á stundum sem gerir þau ógeðfelldari eða undarlegri en þau í raun voru.

Það sem vitað er um líf Diane Arbus á þeim tíma sem hún byrjar að taka þessar myndir er ekki mikið. Hún var 35 ára og gift Allan Arbus (smá side note: Allan Arbus varð leikari eftir að hann og Diane skildu. Fyrsta myndin sem hann lék í var leikstýrð af Robert Downey Sr. en Robert Downey Jr. leikur í Fur.) Diane og Allan unnu saman í ljósmyndastúdíoi Allans en aðalverkefni þeirra var að taka auglýsingar fyrir feldasölu pabba Diane. Diane var frá sjónarhorni þeirra utanaðkomandi hin típíska 50´s eiginkona sem sá um börnin, eldamennskuna, þrifin og var aðstoðarmanneskja mannsins síns í stúdíóinu. Ekki er vitað hvað gerðist inná heimilinu eða í hausnum á Diane en 1958 fer hún að breytast, taka þessar “skrítnu” myndir og fór stuttu seinna frá eiginmanni sínum.

Þá erum við komin að söguþræði myndarinnar. Það flytur maður inn í íbúðarhúsið sem Arbus fjölskyldan býr í. Hann vekur strax áhuga Diane (Nicole Kidman) og hún kemst fljótt að því að hann þjáist af sjúkdómi sem nefnist hypertrichosis og hafði eytt stórum hluta af lífi sínu sem “circus freak”. Hann kynnir Diane fyrir heiminum sem hún hafði alltaf þráð að kynnast, aragrúa af fólki sem er öðruvísi en fjöldinn og sjá ekkert að því. Maðurinn heitir Lionel Sweeney (Robert Downey Jr.) hann er ekki byggður á neinu úr lífi Diane en táknar breytinguna sem hún gekk í gegnum á þessum tíma.

Þegar ég heyrði fyrst að það ætti að gera mynd um Diane Arbus varð ég ótrúlega spennt, næst heyrði ég að Robert Downey jr. ætti að leika í henni og þá gat ég ekki beðið. Næstu fréttir voru þær að Nicole Kidman ætti að leika Diane og þá komst ég að því að Stephen Shainberg myndi leikstýra henni. Það er einhver erfðagalli í fjölskyldunni minni en ekkert okkar getur horft á Nicole Kidman, bara einfaldlega enginn í fjölskyldunni þolir hana. Stephen Shainberg vakti líka smá áhyggjur hjá mér. Mér fannst Secretary ágæt en það var eitthvað við hana sem pirraði mig hef aldrei almennilega náð því hvað það var. Kidman og Shainberg voru hinsvegar ekki nóg til að stoppa mig í að horfa á myndina.

Ég keypti myndina fyrir rúmlega ári síðan og byrjaði að horfa á hana með vinkonu minni. Eftir of mörg ár í sundi og samkvæmisdansi er hún með alvarlega hár phobiu. Hún komst því ekki í gegnum meira en 15-20 mín af myndinni áður en hún gafst upp. Eftir þetta gleymdi ég myndinni, en núna þegar ég átti að vera að læra undir jarðfræðipróf varð mér litið í DVD hilluna mína og ákvað að ég yrði nú að horfa á þessa mynd. Söguþráðurinn snýst, eins og ég sagði fyrr, nær eingöngu um tákn. Hann er því örlítið þunnur. En það breytir engu máli þar sem tvær manneskjur gera myndina að svo miklum draumaheimi að maður getur alveg týnst i honum. Þetta eru Amy Danger sem hannaði allt settið sem er svo ótrúlega dulúðugt og flott að ég gat ekki slitið augun af myndinni og Carter Burwell sem sá um tónlistina. Tónlistin er stundum frekar öðruvísi en samt svo ótrúlega fullkomin fyrir myndin. Tónlistin er ekki áberandi eða dramtísk heldur fellur hún inn í umhverfi og hjálpar til við að búa til þenna ævintýraheim sem líf Lionel er. Þegar ég segi ævintýra heim þá meina ég ævintýraheim, myndin er full af vísunum í Alice in Wonderland. Þegar Arbus horfir á lykil á glerborði, labbar upp hringstiga í bláum kjól, fer inn í íbúð sem er ólík öllu sem hún hafði séð og sér þar hvíta kanínu og fær skilaboð um að drekka bolla af tei finnst áhorfanda hann vera farinn að horfa á enn eina útgáfu af Undralandi.

Lionel er vel skrifaður karakter. Hann er sjarmerandi og tælandi, hann heillar Diane með vinum sínum, frjálslegum lífstíl og hinum ótrúlega áhuga sem hann hefur á henni og að leyfa henni að kynnast öllu sem hún vill kynnast. Robert Downey jr. nær honum ótrúlega vel, hann ber sig eins og maður mundi búast við af manni sem hefur verið gert grín að alla hans ævi en vill að heimurinn sjái að hann skammast sín ekki. Þar sem hann er þakin hári nærri því alla myndina þarf hann að leika margt með eingöngu augunum og honum tekst það vel. Hann nær að beita röddinni á vegu sem passar ótrúlega vel fyrir Lionel og allar litlar hreyfingar gera karakterinn að persónu sem áhorfandi getur tengst.

Allan eiginmaður Diane er nákvæmlega það sem hann þarf að vera, honum þykir greinilega vænt um Diane og vill gera það sem hann getur fyrir hana en hann á erfitt með að horfa á konuna sína breytast svona mikið, svona hratt. Hann stendur fljótlega frammi fyrir þeim möguleika að hann sé að fara að vera einstæður faðir í kringum 1960 sem var rosalega sjaldgæft. Ty Burrell leikur Allan og það verður að segjast að það er flókið verk. Áhorfanda langar ekki að líka við Allan því hann stendur fyrir allt það sem heldur aftur af Diane, það sem bindur hana við hið hefðbundna líf sem henni líður svo illa í. En Burrell nær Allan svo viðkunnanlegum og vorkunnarlegum að samúð áhorfanda verður mjög sterk með honum.

Diane er manneskja sem maður á erfitt með að skilja, hún er að reyna að brjótast undan því lífi sem foreldrar hennar, eiginmaður og samfélagið ætlast til að hún lifi. Hún hefur greinilega aldrei passað vel inn. Ef við tölum um hina raunverulegu Diane þá hafði hún á barnsaldri alltaf áhuga á skrítnu krökkunum, hún var aldrei hrædd og fékk snemma löngun til að fara í líkhús, geðspítala og nektarnýlendur. Þetta er ekki endilega það sem áhorfandi skilur vel og áhorfandi getur einnig á erfitt með að skilja hvernig hún getur á þremur mánuðum fjarlægst eiginmann sinn og tvær dætur svona auðveldlega. Kidman leikur hana ótrúlega vel má þá sérstaklega nefna atriði snemma í myndinni þegar foreldrar hennar halda loðfeldssýningu heima hjá Arbus hjónunum. Þá er klippt á milli frekar ógeðfelldra skota sem sýna áhorfendur sýningarinnar og græðgi þeirra í veraldlega hluti og skota af Diane að fylgjast með þeim. Þetta atriði er algerlega byggt á augum Diane og þetta atriði er að mínu mati ótrúlega vel leikið hjá Kidman. Það eina sem mér fannst að var það að hún er of falleg, ég er ekki að segja að leikkona eigi að lýta eins út og persónan sem hún leikur en Arbus stendur bara fyrir öðruvísi fegurð eða jafnvel lýti manneskjunnar og því er undarlegt að hún sé svona falleg.

Eftir að horfa á myndina komst ég að því hvað mér finnst að Secretary því ég sé sama gallann hér. Shainberg vill hafa persónur sínar of “nice”. Þegar ég hugsa um það þá fannst mér óþægilegt í Secretary hvað það var mikið verið að reyna að gera persónu Maggie Gyllenhal (hef ekki betra orð) nice. Í Fur er það sama gert með Diane og mér finnst það ónauðsynlegt og stundum bara ganga svolítið erfiðlega hjá þeim.

Ég sé ekki eftir því að hafa horft á myndina í stað þess að læra. Hún heillaði mig “upp úr skónum” og ég hafði ótrúlega gaman af því að detta inn í þenna heim sem þau bjuggu til. Mæli með því að allir sem vita eitthvað um Diane og heillast af myndum hennar sjái myndina. En mæli ekki með því að horfa á hana án þess að kynna sér Diane eitthvað á undan.

Trailerinn (Alveg hræðilega lélegur að mínu mati):

An Education [2009]

Mér tókst að horfa á alla myndina án þess að átta mig á því að þetta væri An Education, mynd sem var tilnefnd til 3 óskarsverðlauna og 8 BAFTA verðlauna. ég hef hyert um hana og lesið um hana en tengdi bara aldrei myndina sem ég var að horfa á við umfjöllunina. Ég ætla að kenna þreytu um þessa lélegu heilastarfsemi. Mér tókst allavega að horfa á hana án þess að vita að ég var að horfa á verðlaunamynd. Sem mér finnst samt mjög gott því væntingar eyðileggja mjög auðveldlega fyrir mér myndir.

Ég vissi ekkert þegar ég byrjaði að horfa á myndina ég þekkti andlitin á leikurunum og datt fljótt inn í söguþráðinn. Myndin fjallar um Jenny (Carey Mulligan) sem er 16 ára. Hún byrjar að hitta mann á fertugsaldri, David (Peter Sarsgaard) og fellur fyrir lífinu sem hann getur boðið henni. Myndin er byggð á ævisögu Lynn Barber. Jenny er tilgerðarleg skólastelpa sem þráir að vera fáguð og David er eldri maður sem getur boðið henni ferðir til París, tekið hana á fína veitingastaði og stóra tónleika. Hann býður henni glamúr lífið sem hún hefur alltaf þráð svo maður skilur afhverju hún er tilbúin að fara í þetta samband. Hins vegar er hann barnalegur og skrítinn þegar það kemur að kynlífi, dularfullur varðandi starf sitt og í raun jafn tilgerðarlegur og Jenny. Mér finnst Saarsgard mjög góður í þessu hlutverki hann gefur frá sér frekar ógeðfelldan “vibe” en á sama tíma er hann sjarmerandi. En eftir að sambandið er hafið líður ekki langt þar ég missti allan áhuga. Mig vantaði að vita að þau hefðu áhuga á hvoru öðru ekki bara að nota hvort annað. Það vantar meiri spennu í þetta samband svo áhorfandi tengist því betur. Hafa David áhugaverðari eða sambandið ástríðumeira. Því í seinni hluta myndarinnar þegar áhorfandi kemst að því að David er ekki búinn að segja Jenny allan sannleikann þarf það að hafa áhrif, það skipti mig allavega engu máli að hann hafi logið að henni.

Leikstjórnin á myndinni er ekkert sérstaklega eftirtektarverð, nema í Parísarsenunni. Þau fara saman til París og öll skot eru varlega tekin þar sem myndin gerist í kringum 1960 og því mega ekki sjást nútímabyggingar, bílar eða neitt slíkt. Og þetta er ótrúlega vel gert, París á að vera heitasti draumur Jenny og þessar senur í París eru ótrúlega fallegar og rómantískar.

Leikararnir eru ótrúlega góðir. Hreimurinn hans Sarsgaard er örlítið vafasamur en eftir að ég las brot úr ævisögu Lynn Barber ( http://www.guardian.co.uk/culture/2009/jun/07/lynn-barber-virginity-relationships ) skilur maður Sarsgaard betur. Simon raunverulegi maðurinn sem Lynn Barber kynntist var ljótur, þybbin og með tilgerðarlegan hreim. Eftir þá lýsingu kemur Sarsgaard miklu betur út. Mulligan er líka mjög góð. Hún lýtur stundum út fyrir að vera full gömul til að leika Jenny en maður er svo vanur Hollywood að ráða þrítuga leikara til að leika 16 ára krakka að það að Mulligan hafi verið fullorðinsleg fór aldrei í taugarnar á mér. Einnig má nefna Emmu Thompson, hún er í örfáum senum en hún er jafn frábær og hún er alltaf. Thompson og Mulligan tengjast ótrúlega vel og samtölin á milli þeirra eru ótrúlega vel leikin. Tónlistin í myndinni fór oft í taugarnar á mér, hún á svo til hryllilega yfirdrifin.

Ég átti erfitt með endann, mér finnst þeir flýta sér of mikið í gegnum hann. Jenny er vansæl, hún finnur lausn og lifir hamingjusöm til æviloka. Þetta gerist á 5 mínútum. Veit ekki hvort þetta hafi verið handritið eða klippiferlið en mér finnst allavega eitthvað hafa farið úrskeiðis með endann. Á örlítið erfitt með að gefa ástæður fyrir því hvað mér finnst að endanum án þessa að spoila myndinni alveg svo ég ætla bara að segja að Jenny hefur rökstutt ákvarðanir sínar vel í gegnum myndina en allt í einu svíkur hún allar sínar skoðanir og fer aftur á brautina sem pabbi hennar hafði sagt henni að fylgja.

Mér fannst myndin alls ekki léleg en fannst hún ekkert frábær heldur. Hafði gaman að leikurunum og finnst parísarsenan svo flott að hún nægði mér alveg til að líka við alla myndina. Skil það að Carey Mulligan hafi fengið svona mikið af tilnefningum en veit ekki alveg með handritið og myndina sjálfa.

Trailer:

My Blueberry Nights [2007]

Eyddum miklum tíma á vídjóleigunni að reyna að finna einhverja mynd og enduðum á mynd sem hvorug okkar hafði heyrt um og höfðum í raun enga ástæðu til að velja. Myndin heitir My Blueberry Nights og aðalleikarar hennar eru Jude Law, Norah Jones, Rachel Weisz og Natalie Portman. Hún fjallar um stelpu sem flýr líf sitt í New York og ferðast í gegnum Bandaríkin í leit að einhverju betra.

Miðað við það að Lizzie (Norah Jones) ferðast frá New York til Las Vegas og aftur til baka þá gerist hræðilega lítið í þessari mynd. Það er alveg margt til að líka við. Aðalpersónurnar eru einfaldar, saklausar og viðkunnanlegar. Þægileg ástarsaga og fín tónlist. En þegar kreditlistinn byrjaði að renna áttaði ég mig á því að mér fannst myndin í raun aldrei hafa byrjað en samt fannst mér ég hafa horft í 3 tíma. Myndin er alveg óhugnanlega hæg. Samtölin eru löng, þögnin er löng og oft hreyfist myndavélin löturhægt sem orsakar það að áhorfandanum finnst myndin vera í slowmo.

Ég hef bara séð eina mynd áður eftir Kar Wai Wong og þá leikstýrði hann bara einum hluta af myndinni og er hann mér ekki eftirminnilegur. Þetta er fyrsta myndin sem hann leikstýrir sem er á ensku. Ég fílaði ekki stílinn hans, það var alltaf e-ð fyrir myndavélinni, hæg skot sem hikstuðu og of langar senur.

Jude Law leikur týpuna sem maður hefur séð hann leika svo oft áður. Hann er fyrirsjáanlegur en nokkuð fínn. Ég var frekar kvíðin að sjá Noruh Jones leika en hún var bara ágæt, ekkert meira ekkert minna. Natalie Portman og Rachel Weisz voru virkilega góðar í sínum hlutverkum. Persónur Law og Jones eru eins og ég sagði áður saklausar, ljúfar og einfaldar. Portman og Weisz eru hinsvegar vondu persónurnar ef svo má segja. Þær kenna Lizzie um fíkn og það að engum sé treystandi. Þær eru báðar sannfærandi í hlutverkum sínum sem hafa mun meiri dýpt en persónur Law og Jones.

Það er fín tónlist í myndinni en hún gerir ekkert til að lífga upp á hana. Löturhæga tónlistin, sem maður býst við að heyra á subbulegum bar stuttu fyrir lokun þegar bara rónarnir sitja eftir í þungum þönkum, passar þó fullkomlega við hæga atburðarrás myndarinnar.

Í byrjun myndarinnar og alltaf af og til í gegnum myndin fyllist skjárinn af close-up skotum af kökum, rjóma og ís. Ég skil ekki þessi skot, þau eru virkilega ógeðfelld og ég næ ekki hvað þau eiga að tákna. Kannski er ég bara einföld.

Lýsingin í myndinni er fín, persónurnar ágætar, Weisz og Portman eru frábærar en mér fannst myndin hræðilega löng miðað við að hún er bara 95 mín. Sé ekkert eftir því að hafa séð hana en myndi ekki mæla með henni. Fékk allavega ekki neitt út úr því að sjá hana.

Breski trailerinn:

Bandaríski (finnst hann betri en það er líklega bara af því að hann nýtir soundtrackið úr myndinni):

Alice in Wonderland [2010]

You've got a very important date.

Ég fór á Alice in Wonderland um daginn og þrátt fyrir það að ég elski Tim Burton, hafi mjög gaman af tríóinu (Burton, Depp og Bonham-Carter) og ég vissi að Stephen Fry væri e-ð í myndinni fór ég í bíó án allra væntinga. Ég hef lesið hluta af fyrri bókinni og hafi mjög gaman af henni en hef aldrei haft gaman af Alice in Wonderland myndunum. Ég held að þetta væntingarleysi hafi verið ástæðan fyrir því að ég hafði gaman að myndinni. Fór á netið að lesa aðeins um hana og IMDB er yfirfullt af fólki sem virðist virkilega hata þessa mynd.

Get alveg verið sammála þeim að vissu leiti myndin er ekki fullkomin. Ætla bara að renna hratt yfir það sem mér fannst að og reyna svo að hafa þetta aðeins jákvæðara. Mér fannst vanta hina dimmu veröld Burton´s, það vantaði meiri dýpt í persónurnar og meiri Burton tilfinningu, illkvitni og frumleika í persónum og samtölum. Söguþráðurinn fyrir mér er líklega stærsti gallinn en líka sá sem ég á auðveldast með að fyrirgefa. Bækurnar eru ferðalag um óraunverulegan heim, trip frá einum atburði til þess næsta án tilgangs eða tengingu við veruleikann. Það sem Tim Burton og handritshöfundurinn Linda Woolverton hafa ákveðið að gera er að reyna að setja saman söguþráð úr bókunum tveimur og það tekst einfaldlega ekki nógu vel. Söguþráðurinn er fyrirsjáanlegur og frekar þurr. En eins og ég sagði finnst mér þetta fyrirgefanlegt, það gengur ekki jafn vel upp að sleppa söguþræði í myndum og bókum. Það að skrifa söguþráð í þessar myndir er hægara sagt en gert, það verður að svíkja bækurnar aðeins og þá færðu strax stóran aðdáendahóp á móti þér. Ekki að þeir þurfi að hafa áhyggjur af því þar sem það hefur sannast að mynd sem Burton leikstýrir og Depp og Bonham-Carter leika í mun draga að sér stóran áhorfendahóp sama hvað. Held að myndin hefði farið betur ef Burton hefði gert meira í handritinu og Woolverton minna. Ég vil allavega trúa því að hann hefði getað nýtt svarta húmor bókanna betur en handrit myndarinnar gerir.
Það sem mun þó að eilífu pirra mig við myndina eru dansatriðin. Dansatriði Johnny Depp en ansi lélegt, skrítið og misheppnað en þegar Wasikowski endurtekur það er það hreint og beint óafsakanlega kjánalegt. Þau eru líka það seint í myndinni að þau sitja eftir í manni þegar maður labbar út. Það hefði gert mikið fyrir myndina að sleppa þessum tveimur atriðum.

Við fengu okkur frí frá íslensku lærdómi til að sjá myndina og eftir margra daga lærdóm vorum við komnar í fullkomlega súrt hugarástand til að horfa á Burton mynd. Alice in Wonderland gaf mér akkurat það sem ég vildi: um það bil tveggja tíma frí frá raunveruleikanum. Myndin er ekki að fara að vinna nein óskarsverðlaun en ég var heldur ekki að búast við þannig mynd. Ég hafði ótrúlega gaman af þessum típíska breska leikarahóp. Christopher Lee, Stephen Fry, Alan Rickman og Imelda Staunton leikarar sem virðast oft vera saman í myndum og standa alltaf fyrir sínu. Ekkert þeirra leikur stórt hlutverk en þau gera sitt svo ótrúlega vel að það eru þau sem maður man eftir þegar maður labbar út úr bíóinu. Depp sem klikkaði hattarinn í skrautlegum búning með, brjáluð augu og klofin persónuleika stendur alveg fyrir sínu. Þarf samt að sjá Depp í nýrri mynd þar sem hann leikur einhvern alveg venjulegan farin að sjá of mikinn Jack Sparrow og Willy Wonka í persónum hans. Helen Bonham Carter sem samblanda af rauðu drottningunni og hjartadrottningunni er frábær. Anne Hathaway nær furðulegu hvítu drottningunni vel og Matt Lucas er frábær sem tvíburarnir. Mia Wasikowska er ótrúlega falleg og get ekki sett út á leikinn hennar, fannst hins vegar Alice ansi leiðinleg. Veit ekki hvort það sé hún, leikstjórnin eða handritið en mér fannst hún alveg heiftarlega leiðinleg. Mér fannst leikararnir sem voru eingöngu að tala inn á myndina stela senunni. Stephen Fry (ok ég er ekki hlutlaus, hef séð allt sem maðurinn hefur gert og ekki mislíkað neitt af því) er frábær sem Chesire Cat og Alan Rickman er snilld í sínum 5 setningum sem Absolem og Christopher Lee er fullkomin sem Jabberwocky.

Ég ætla að sleppa umfjöllun um 3D þar sem ég bara get ekki myndað mér heilsteypta skoðun um þessa ákveðnu tækni.
Tónlistin er eftir Danny Elfman eins og svo oft áður í Burton myndum og passar að mínu mati ótrúlega vel við Undraland.

Myndin mjög flott, mikið af leikurum og skemmtilegum persónum. Ég hefði samt helst viljað sjá minni söguþráð og meira af klikkuðum, ótrúlegum og óraunverulegum persónum. Ég naut myndarinnar en hún skilur ekki mikið eftir sig.

The Strangers [2008]

(Jæja taka 2)

Kirsten:Why are you doing this to us?
Dollface:Because you were home.

Vil byrja á því að segja að sá sem hefur áhuga á að sjá þessa mynd ætti líklega ekki að þesa þetta blogg. Spoilers.

The Strangers er horror/thriller mynd sem kom út árið 2008. Í byrjun myndarinnar koma Kirsten (Liv Tyler) og James upp í einhvers konar sumarhús sem stendur algerlega eitt. Engin hús og ekkert fólk í kring. James hafði fengið þetta hús til að fagna trúlofun þeirra en hann bað Kirsten fyrr um kvöldið. Hún neitaði honum hinsvegar og þegar þau koma í húsið er samband þeirra frekar vandræðalegt. James skilur Kirsten eftir og fer út í búð. Þegar hún er ein í húsinu fara undarlegir hlutir að gerast. Stelpa bankar að leita að einhverjum sem Kirsten veit ekki hver er og hlutir í húsinu eru ekki þar sem þeir voru settir. Kirsten verður það nokkuð ljóst að einhver hefur komist inn í húsið. Þegar James kemur til baka hefst gamanið. Í ljós kemur að þrjár grímuklæddar manneskjur eru að reyna að hræða úr þeim líftóruna. Þau berja á glugga, hurðir og veggi, ráfa inn og út úr húsinu og gera einfaldlega allt til að hræða Kirsten og James án neinnar augljósrar ástæðu. Þegar myndin er u.þ.b hálfnuð er einn gestur dauður, Kirsten stórslösuð og parið að farast úr hræðslu án þess að grímuklæddu manneskjurnar hafi komið við einn né neinn. Í lokin binda þau Kirsten og James við stóla og drepa þau. Í ljós kemur að morðingjarnir hafa akkurat enga ástæðu fyrir því að gera þetta. Eina svarið sem þau veita er: Because you were home. Svo keyra þau í burtu í leit að næsta húsi til að hrella fólk í.

We tell ourselves there's nothing to fear - but sometimes, we're wrong.

Bryan Bertino skrifar bæði handritið og leikstýrir myndinni. Þetta er fyrsta myndin sem hann leikstýrir. Hef ekki margt að segja um leikstjórn myndarinnar nema bara það að honum tekst vel að búa til rétt andrúmsloft með því að hafa alltaf smá hreyfingu á myndavélinni. Þá erum við ekki að tala um neinn indie hristing bara svona smá hreyfingu. Hafði líka gaman af hljóðunum og tónlistinni í myndinni, ískrið í rólunum og bara öll aukahljóðin er mjög creepy. (fyrir utan hnífshljóðið, sjá neðar)
Handritið er líka mjög vel heppnað, fyrri hlutinn allavega. Í fyrra hluta myndinnar er spennan ótrúlega vel byggð upp fyrir hvert bregðu atriði. Myndin rennur vel og ég og þeir sem ég horfði á myndina með sátu allir á sófabrúninni að deyja úr spenningi. Það er líka mjög flott að leyfa áhorfanda aldrei að sjá andlitin á morðingjunum. Það gefur þeim ákveðna dulúð sem gerir þau miklu hræðilegri.

Svo komum við að seinna hluta myndarinnar. Ég ætla að setja skilin á milli góða hlutans og slæma hlutans við stærstu klisju hryllingsmyndanna: Lets split up. Kirsten og James eru komin inn í hornherbergi þau eru með byssu og kúlur og hætu auðveldlega setið þar inni og ef grímuklædda fólkið vildi ná þeim þyrftu þau að fara í hurðina og þar myndi James skjóta þau. En nei James skilur Kirsten eftir eina inn í húsinu og fer að leita að þeim. Eftir þetta hnignar myndin aðeins spennuatriðin verða örlítið langdregin og myndin tapar tempoi. Svo komum við að endinum sem er frekar mikið misheppnaður. Mér finnst að Bertino hefði átt að halda í alla dulúðina sem hann var búin að byggja upp og láta grímuklædda fólkið binda þau við stóla og labba svo bara í burtu. Það er miklu hræðilegra að vita að þau eru ennþá þarna úti og gætu jafnvel komið aftur. Þá væri einnig hægt að bæta við skoti 10 árum seinna þegar Kirsten og/eða James komast að því að þau eru snúin aftur, finna eina af grímunum eða e-ð. Hinsvegar hefði verið hægt að láta myndina enda eins en hafa morðin aðeins meira gruesome. Þetta er ekki slasher flick og ég skil það en ef þú ætlar að drepa þau þá verðuru að gera það betur en þetta.

Myndin er mjög góð fyrir svona cheap thrill, tókst allavega að bregða mér og vinum mínum nokkuð oft. En hún skilur ekkert eftir sig. Getur verið viss um að þú munir alveg sofna eftir að horfa á hana.

Trailer:

og ein sena sem ég get ekki embeddað en verð að benda á hana þar sem ég grét úr hlátri þegar Liv Tyler dró upp hnífinn. Afhverju hljómar þetta eins og hún hafi dregið upp sveðju??
http://www.youtube.com/watch?v=FKZ0jGgQCPs

The Air I Breath [2007]

I always wondered, when a butterfly leaves the safety of its cocoon, does it realize how beautiful it has become? Or does it still just see itself as a caterpillar?

The Air I Breath er skrifuð af Jieho Lee og Bob DeRosa. Lee leikstýrir myndinni einnig. Myndin er ein af þessum myndum sem eru að verða aðeins of típískar í hollywood indie myndum. Hún er yfirfull af kunnuglegum nöfnum, Forest Whitaker, Kevin Bacon, Andy Garcia, Brendan Frasier og Sara Michelle Gellar, og sýnir stutta þætti úr lífi nokkurra ólíkra manneskja sem tvinnast svo saman.

“No emotion, any more than a wave, can long retain it´s own individual form.”

Þessi setning er aðal þema myndarinnar. Hún snýst öll um tilfinningar. Aðalpersónurnar standa allar fyrir ákveðnar tilfinningar, Frasier er Pleasure, Whitaker er Happiness, Bacon er Love og persóna Sarah Michelle Gellar stendur svo sterklega fyrir sorgina að hún heitir Sorrow. Ég ætla alveg að sleppa umfjöllun um söguþráð þar sem stærsti hluti myndarinnar fyrir mér var að fylgjast með myndinni flæða og karakterunum að bætast hægt inn í söguþráðinn.

"Sometimes being totally fucked can be a liberating experience."

Handrit myndarinnar er nokkuð gott að mínu mati vegna þess að svona sögur eiga það oft til að tapa sér í því að fela hvernig persónurnar tengjast og verða fljótt allt og ruglingslegar. En The Air I Breath er vel skipulögð svo maður tapar aldrei söguþræðinum. Myndin er hinsvegar ansi hádramatísk og finnst mér það stundum orsaka að áhorfandi tapar tilfinningunni sem myndin á að framkalla einfaldlega vegna þess að hádramatíkin verður annað hvort fyndin eða pirrandi. Þar sem myndin snýst öll um tilfinningar þá er þetta svolítið stór galli. Verð einnig að bæta við að þar sem hugmyndin að myndinni kemur frá kínverskum málshætti birtast margar ansi skrítnar setningar í gegnum myndin. Það má einfaldlega sjá þessar sem birtast hér í blogginu til að vita það. Handritið reynir að vera mjög djúpt og gáfulegt en einhvern veginn rennur það því úr greipum og setningarnar verða einfaldlega skondnar.

Myndir eins og þessi t.d. Pulp Fiction,Love Actually, Crash, Magnolia, 13 Conversations About One Thing og fleiri og fleiri annað hvort virka eða virka ekki. Annað hvort draga þær áhorfanda inn í líf allra persónanna eða tapa áhorfandanum algerlega í flækjum og yfirdrifnum tilfinningum. Ég hef til dæmis séð Pulp Fiction, Crash og Love Actually ansi oft en ég er nokkuð viss að ég muni aldrei horfa á The Air I Breath aftur. Ég sé ekki eftir að hafa horft á hana og ég hafði alveg gaman af því hversu vel úthugsað handritið var en það voru of margar skrítnar setningar of margar ýktar tilfinningar og of margar klisjur til að ég sé sátt við myndina.

Trailer:

Prozac Nation [2001]

Did you know that there are over 300 million prescriptions filled for Prozac each year in the United States alone?

Prozac Nation er gerð eftir sjálfsævisögu Elizabeth Wurtzel. Prozac Nation var metsölubók en þrátt fyrir það höfðu lesendur mjög skiptar skoðanir á henni. Prosaz Nation fjallar um nokkur ár í lífi Wurtzel eftir að hún hefur nám við Harvard. Foreldrar Wurtzel skildu þegar hún var ung og þegar hún kemst á kynþroska aldur verður hún mjög þunglynd. Hún berst við þunglyndi næstu árin og nær það hámarki þegar hún er í Harvard.
Christina Ricci leikur Elizabeth og gerir það alveg ótrúlega vel hlutverkið tekur mikið á þar sem Lizzie er grátandi, miður sín, full eða dópuð alla myndina. Michelle Williams leikur Ruby herbergisfélaga Lizzie og þrátt fyrir lítið hlutverk er hún áberandi góð. Jason Biggs og Jonathan Rhys-Meyers leika kærasta Lizzie (2 mismunandi ekki þann sama) og Jessica Lange leikur mömmu hennar. Hlutverk ofverndandi, yfirgnæfandi og hreint og beint óþolandi móðurinnar er án efa mjög erfitt hlutverk að leika. Jessica Lange gerir það ansi vel hún yfirgnæfir aldrei Ricci en tekur sínar tilfinningasveiflur ótrúlega vel.

“Gradually, then suddenly.” That´s how depression hits. You wake up one morning, afraid that you´re going to live.

Verð hinsvegar að segja að leikstjórn myndarinnar fór mjög í taugarnar á mér. Ég veit ekki hvort leikstjórinn (Eric Skjoldbjærg) hefur gaman að því að brjóta “reglurnar” eða hvort hann gerir það til að láta stemmningu myndarinn passa við geðsveiflur Lizzie. En myndavélin hoppar endalaust yfir línuna svo maður veit aldrei hvernig senan snýr. Klippingin hökti og gat verið allt of hröð eða alltof hæg. Lýsingin í myndinn var líka frekar vafasöm og má þá til dæmis nefna atriði þar sem mamma Lizzie dregur frá í herberginu hennar og þegar hún kemur við gardínuna blikkar allt ljósið, verður dökkt og skrítið á litinn og svo fyllist herbergið aftur af nákvæmlega sama ljósi og var áður en hún dró frá. Einngi virðast þeir hafa dubbað stóran part af myndinni og það er alltof augljóst þegar líður á myndina.

Handritið af myndinni var að mínu mati hennar versti galli. Þessi mynd sannfærði mig um það að ég á ekki að horfa á myndir þar sem ég hef lesið og líkað við bókina sem hún var gerð eftir. Myndin fer alls ekki öruggu leiðina en karakter Lizzie verður samt einhvern vegin Lizzie light. Þunglyndi hennar kemur illa fram í handritinu, hún virðist frekar þjást af geðhvarfasýki eða bara að vorkenna sér aðeins of mikið. Í bókinni eru lýsingar á þunglyndi Lizzie mun dýpri og þar sem myndin notast við Lizzie sem sögumann hefðu þessar lýsingar auðveldlega getað komið fram. Í þessu felst galli handritsins, Lizzie verður alveg heiftarlega óviðkunnanleg. Hún vælir og vælir og kvartar og kveinar án þess að áhorfandi fái nokkurn tímann almennilega að vita hver hugsun hennar er á bakvið þetta allt þrátt fyrir að hún sé malandi hugsanir sínar yfir alla myndin. Augljóst verður eftir stutt áhorf að handritshöfundur myndarinnar (Galt Niederhoffer) hefur aldrei þurft að kljást við þunglyndi og getur því ekki skilið það eða komið því á framfæri.

Það kemur mér ekki á óvart að Elizabeth Wurtzel höfundi bókarinnar hafi mislíkað myndin mjög og ég held að aðdáendur bókarinnar hafi verið sviknir með gerð þessarar myndar. Ég tók allavega þá ákvörðun að fara mjög varlega í að horfa á myndir sem gerðar eru eftir bókum sem ég hef lesið aftur.
Ég vil samt ekki segja að þetta sé hræðileg mynd, það er pottþétt hægt að finna sér verri leiðir til að eyða 90 mínútum. En þú verður að hafa töluverðan áhuga á þunglyndi og skilja það nokkuð vel til þess að njóta hennar, aðalega til þess að þú komist í gegnum myndina án þess að vilja drepa Lizzie. En ef þið hafið áhuga á sögunni myndi ég eindregið mæla með bókinni frekar en myndinni.

Sometimes it feels like we are living in a Prozac Nation. The United States of depression.

Trailerinn:

Pieces of April [2003]

April Burns: I'm the first pancake.

Evette: What do you mean?

Eugene: She's the one you're supposed to throw out.

Ég get ekki fyrir mitt litla líf útskýrt afhverju ég horfði á þessa mynd. Katie Holmes með bleikt hár og svart máluð um augun að reyna að líta út eins og e-ð allt annað en Joey Potter úr Dawson's Creek. Fyrstu mínútur myndarinnar eru heldur ekki neitt til að draga þig inn. Hlutirnir gerast hægt og útlitið á myndinni með myndavél sem hristist og lélegri lýsingu gefur manni tilfinninguna að leikstjórinn (Peter Hedges) hafi verið rosalega ákveðinn í að búa til indie mynd.

Pieces of April fjallar um stelpu sem býr í lélegu hverfi í New York með kærastanum sínum. Þau ákváðu að bjóða fjölskyldunni hennar í mat á Thanksgiving og áhorfandi fylgist annars vegar með April lenda í miklum vandræðum við að reyna að gera matinn tilbúinn og hinsvegar með fjölskyldunni keyra til New York. Mamma April (Patricia Clarkson) er með krabbamein og þetta er líklega síðasta Thanksgiving máltíðin hennar. Með henni ferðast pabbi April (Oliver Platt), systir hennar(Alison Pill), bróðir hennar (John Gallagher Jr.) og elliglöp amma (Alice Drummond).

Snemma í myndninni verður það skýrt að samband fjölskyldunnar við April er ekki gott. Þau virðast varla hafa talast við í nokkur ár og allir kvíða fyrir að hittast á ný.

Þegar April byrjar að elda kalkúninn kemst hún að því að ofninn hennar virkar ekki. Hún labbar þá um blokkina og leitar að nágranna sem getur lánað henni ofn. Margir áhugaverðir karakterar birtast við þessa leit og áhorfandi kemst að ýmsu um April.
Það sem sýnt er af fjölskyldunni í bílnum kemst maður fljótt að því að mamman hefur ákveðið að lifa síðustu mánuðunum alveg eins og henni sýnist. Hún er dónaleg, sér húmor í illkvitnustu hlutum og reykir gras frá syninum. Pabbinn reynir að halda fjölskyldunni saman og virðist vera sá eini sem hefur saknað April. Systirin er eins óþolandi og þær gerast. Hún hefur greinilega ákveðið að verða móðirin í fjölskyldunni þegar mamma hennar varð veik. Hún segir fólki fyrir verkum, ofverndar mömmuna og er mjög greinilega mikið á móti April. Amman og bróðirin hinsvegar eru frekar litlir karakterar sem þjóna frekar litlum tilgangi nema kannski nokkur móment þar sem áhorfandi fær að hlægja.

Leikurinn í myndinni er að mínu mati alveg ótrúlega góður. Ég hafði ekki mikla trú á Katie Holmes en hún stóð sig ótrúlega vel (fyrir utan eitt atriði þar sem hún brotnar niður og grætur á alveg ótrúlega ósannfærandi vegu, en ég komst að því seinna að það var dubbaður grátur yfir setningu sem gefur henni nú smá afsökun fyrir því hvað þetta atriði var skrítið). Patricia Clarkson fékk óskarstilnefningu fyrir hlutverkið og á það fyllilega skilið að mínu mati, hún er ótrúlega góð í hlutverki óviðkunnanlega krabbameinssjúklingsins. Derek Luke sem leikur Bobby kærasta April heldur sínu litla hlutverki líka ótrúlega vel uppi. Hann er pínu tilgangslaus nokkurn veginn bara settur þarna til að hafa svartan kærasta sem fjölskyldunni getur litist illa á og dæmt frá fyrstu sýn. En hann leikur sínar senur vel og er mjög trúverðugur sem góði kærastinn sem vill gera allt fyrir April og allt til að koma vel fyrir hjá fjölskyldunni. Einn yndilegasti leikarinn í myndinni er samt Sean Hayes (úr Will&Grace) hann leikur einn af nágrönnunum sem April leitar til. Persóna hans er mjög skrítin og furðuleg en Hayes nær honum fullkomlega. Það verður reyndar að viðurkennast að persóna hans passar svolítið illa inn í myndina og maður fær það á tilfinninguna að Hedges hafi snúið sér við í leikstjórastólnum einn daginn og sagt: Þetta er að verða svolítið þunglyndislegt hjá okkur fáum Sean Hayes til að koma og gera e-ð fyndið. En málið er að Hayes virkar ótrúlega vel í hlutverki furðulega nágrannans og það mætti ekki sleppa honum úr myndinni.

Ég var frekar hrifin af uppsetningu og útfærslu handritsins. Myndin minnir mig aðeins á Home for the Holidays. Þetta plot með fjölskyldu að koma saman á Thanksgiving, svarti sauðurinn, stífa systirinn.... En þar kynnist maður persónunum frekar vel í byrjun og svo gengur öll myndin út á samtöl fjölskyldunnar þar sem áhorfandi kemst að fleiri og fleiri hlutum. Í Pieces of April hins vegar veit maður ekkert um persónurnar í byrjun og maður fær að vita nokkur smáatriði þegar líður á myndina. Áhorfandi fær aldrei alla söguna og Hedges vorkennir aldrei neinum og dæmir aldrei neinn sem gefur hlutlausa sjón á persónur myndarinnar. Enginn er vondi karlinn og ósamkomulag fjölskyldunnar er engum að kenna. Myndin snýst ekki um að komast að því afhverju fjölskyldunni kemur ekki saman heldur að sjá hvort að þau geti látið sér koma saman eitt kvöld áður en að mamman deyr.

Joy Burns: This way, instead of April showing up with some new piercing or some ugly new tattoo and, God forbid, staying overnight, this way, we get to show up, experience the disaster that is her life, smile through it, and before you know it,

we're on our way back home.

Leikstjórn myndarinn pirraði mig í fyrstu, myndavélin hristist, lýsingin er léleg og allt var einhvern veginn með ríka indie fílinginn. Þá meina ég tilfinninguna sem maður fær þegar leikstjóri sem hafði slatta af pening til að gera mynd ákveður samt að gera indie mynd af því að það er kúl. En það leið ekki langur tími þar til að sá stíll fór að passa við myndina og hætti því að fara í taugarnar á mér. Þetta er fyrsta myndin sem Hedges leikstýrir en á undan þessari mynd hafði hann skrifað handritið að What's eating Gilbert Grape og About a Boy. Hedges fékk víst ða fylgjast vel með þegar þessum myndum var leikstýrt og ákvað því að leikstýra Pieces of April sjálfur. Myndin er tileinkuð móður hans sem lést úr krabbameini og því fannst honum þetta verk of persónulegt til að einhver annar fengi að leikstýra henni.

Í enda myndarinnar er henni pakkað fallega saman í pakka með slaufu ofan á þegar öll fjölskyldan hittist og eftir það eru engin samtöl, einungis tónlist og myndin skiptir yfir í myndasýningu. áhorfandi fær u.þ.b. 3 mínútur af myndum af öllum að borða og skemmta sér áður en kreditlistinn byrjar. Ég verð samt að segja að ég er sátt við að þessi mynd var með hamingjusaman endi því hitt hefði einfaldlega verið of þunglyndislegt. En ég veit ekki með þessa myndasýningu. En því meira sem ég pæli í því hefði handritið aldrei virkað ef að April og Joy(mamman) hefðu átt e-ð heilmikið samtal og öll fjölskyldan og gestir kynnt fyrir hvoru öðru og álíka vesen. Svo myndasýningin gæti bara verið besta lausnin.

Ég hafði gaman af þessari mynd, nágrannarnir eru oft frábærar aukapersónur og aðalpersónurnar eru trúverðugar. Myndin er einungis 1 klukkutími og 20 mín og það er akkurat passlegt til að koma öllum söguþræðinum frá sér án óþarfa samtala og kynninga á persónum.

Hér er trailerinn (að mínu mati frekar lélegur):

The Hills Run Red [2009]

"Everybody is expendable for the good of the movie"

The Hills Run Red hefur ansi klisjukenndan söguþráð. Hryllingsmyndanörd sem hefur mikinn áhuga á gamalli hryllingsmynd fer með vini sína í skóginn þar sem myndin var tekin upp. En þegar þau koma þangað komast þau að því að ekki var allt með felldu við upptöku myndarinnar. Það segir ansi margt um myndina að hún hefur aðeins 5.6 í einkunn á IMDB og að eitt commentið um hana þar lýsir henni svona: Horrible mess with tits. Sem að ég myndi segja að væri nokkuð góð lýsing á myndinni.

Meðan ég horfði á myndina varð ég aðeins of viss að leikstjóri hennar (Dave Parker) og handritshöfundar (John Carcietta, John Dombrow og David J. Schow) gætu ekki verið annað en hryllingsmynda nördar því myndin bar sterkan keim af því að þeir hefðu horft á aðeins of mikið af hryllingsmyndum til að koma með frumlega hugmynd. Mér leið eins og ég væri að horfa á einhverja samblöndu af Halloween, Texas Chainsaw Massacre, Blair Witch Project og Cigarette Burns.

Einhver að elta hóp af krökkum í skógi, típíska stoppið á bensínstöð þar sem krakkarnir hitta grunnsamlegt fólk og morðingi með creepy grímu. Einnig laumaðist að mér smá Scream fílíngur í litlum atriðum þar sem "reglur hryllingsmynda" eru ræddar.

Í byrjun myndarinnar sjáum við ungan strák skera af sér andlitið bút fyrir bút fyrir framan spegil. Þetta gaf mér smá von um að ég væri að fara að horfa á skemmtilega hryllingsmynd þar sem atriðið var mjög flott gert og setti upp mjög truflaðan aðalkarakter.

Því miður hvarf þessi von hratt þegar myndin sjálf byrjaði og ég fór að skilja þetta imdb comment. Ekkert thriller- eða slasher-legt gerist næstu ~40 mínúturnar. Hins vegar eru allavega 15-20 stelpur berar að ofan á fyrstu 15 mínútunum.

Á þessum fyrstu 40 mínútum fylgjumst við með Tyler (Tad Hilgenbrink) sem er hryllingsmynda nörd með gamla mynd sem heitir The Hills Run Red á heilanum. Myndin var tekin úr sýningu vegna þess að hún var of ógeðsleg og leikstjóri hennar W.W Concannon (William Sadler) virðist horfinn af yfirborði jarðar. Tyler finnur dóttur Concannon, Alexa (Sophia Monk) og fær hana til að koma með sér of vinum sínum að leita að eintaki af upprunalegu myndinni.

Myndin var tekin upp í skóginum í kringum hús Concannon fjölskyldunnar og þegar hópurinn kemur á svæðið fara skrítnir hlutir að gerast og vinirnir komast að því að Concannon tók leikstjórn sína kannski full alvarlega.

Myndin er hættulega fyrirsjáanleg og manni finnst að leikstjórinn og handritshöfundarnir hafi ekki almennilega nýtt sér það sem þeir höfðu.

Þeir búa til flókna baksögu við Concannon fjölskylduna og fá þar af leiðandi mjög truflandi karaktera sem gætu haft svo mikil áhrif á áhorfanda. En Parker fellur í hina típísku gryfju að láta morðingja myndarinnar og Concannon verða æsta og leyfa leikurunum að ofleika karakterana sína. Að mínu mati eru morðingjar og siðblindar persónur alltaf miklu óhugnalegri þegar þær eru rólegar og yfirvegaðar.

Ég held að flestir sem hafa yfirhöfuð gaman af hryllingsmyndum og horfi á mikið af þeim geti alltaf haft gaman af þessari mynd. Hún hefur sína galla en það er samt alveg hægt að njóta hennar morðinginn er flottur þó hann sé illa nýttur og Sadler leikur Concannon mjög vel. Ég hafði einnig gaman af því að pikka út litlu momentin sem voru eins og aðrar myndir.

Ég myndi hins vegar ekki mæla með henni fyrir fólk sem horfir bara á hryllingsmyndir af og til og hefur engan sérstakan áhuga á þeim. Það eru miklu betri myndir þarna úti.

Trailerinn:

Dead Like Me: Life After Death

Dead Like Me: Life After Death[2009] er framhald af sjónvarpsþáttum sem hétu Dead Like Me sem sýndir voru 2003-2004. Þegar hætt var með sjónvarpsþættina grátbáðu aðdáendur um eina seríu í viðbót. En ákveðið var að gera "direct to DVD" mynd og sjá hvernig henni myndi ganga.

Þættirnir fjölluðum um 18 ára stelpu, George Lass (Ellen Muth), sem deyr þegar hún verður fyrir klósettsetu úr geimstöð. Þar sem George hafði ekki tekið neina stefnu í lífinu var hún gerð að "Grim Reaper" þegar hún dó. Hún fær yfirmann, Rube (Mandy Patinkin), sem stjórnar hóp af Reaperum. Á hverjum degi fékk hver Reaper post-it miða með nafni, stað og stund. Nafnið var manneskja sem var að fara að deyja, staður og stund sýndir hvenær og hvar það myndi gerast. Hlutverk Reapersins var að komast á réttum tíma á staðinn og taka sálina úr manneskjunni áður en hún myndi deyja. Í þáttunum dó fólk yfirleitt á mjög ófyrirsjáanlega og oft kómíska vegu. Einnig fylgdist sjónvarpsáhorfandi með George uppgötva að hún hafði áhrif á fjölskylduna sína. Í næstum hverjum þætti fór hún til fjölskyldunnar og fylgdist með lífi þeirra eftir dauða hennar.

Ég hafði mjög gaman af þáttunum og var því meira en til í að sjá þessa mynd. Nokkrar breytingar voru gerðar. Einni leikkonu var skipt út, karakterinn Daisy sem var Reaper í hópnum hennar George var leikin af Laura Harris í þáttunum en af Sarah Wynter. Það þarf ekki nema að sjá mynd af þessum tveimur leikkonum til að skilja hvað þetta hafði mikil áhrif á karakterinn og þar af leiðandi allan hópinn. Harris lék strangari systurlegri Daisy meðan Wynter tók grunnhyggni Daisy of langt og hún varð alltof pirrandi. Einnig losuðu þeir sig við Rube sem var að mínu mati mjög skemmtilegur karakter og ég saknaði hans mikið í myndinni. En það að losa sig við Rube er það sem myndin gengur út á.

Dead Like Me: Life After Death snýst um það að Rube er farin og Reaperarnir hans fá nýjan yfirmann, Cameron Kane (Henry Ian Cusick). Hann breytir öllum venjum sem Rube hafði og fær Reaperana fljótt á sitt band, nema George. George finnst hann alltaf grunsamlegur og reynir að vinna á móti honum. Á sama tíma brýtur hún allar reglur og hefur samband við systur sína, Reggie (Britt McKillip). Eftir að hún hughreystir systur sína og nær að koma hinum Reaperunum gegn Cameron. Nær hún að binda ágætis slaufu um líf sitt.

Það þarf ekki meira en þessa söguþráðslýsingu til þess að sannfæra mann um að myndin er ekkert að fara að slá í gegn. Ætla bara að gera smá gallalista:
1. Kaldhæðnin er horfin. Þættirnir höfðu alltaf sterkan kaldhæðinn húmor í öllum senum, það var aldrei neitt of klisjukennt eða væmið. Myndin nær hinsvegar aðeins einu fyndnu dauðaatriði og alltof mikilli væmni þegar það kemur að sambandi George og systur hennar.
2.Önnur hver regla sem sett var í þáttunum er brotin. Það var hamrað á því í gegnum 2 seríur að hún gæti aldrei sagt fjölskyldunni sinni frá því að hún væri George (Reaperar fá nýtt útlit) en í myndinni kemst hún upp með það ekkert mál. Einnig sést Mason (Callum Blue) einn af Reperunum á öryggismyndavél einu sinni en samkvæmt þáttunum ætti nýja "eftir dauða útlitið" hans að sjást á myndavélinni.
3.Karakterarnir breytast of mikið, að mínu mati. Þegar Rube er farin vantar mikið í þáttinn. uppáhalds atriðin mín voru oftast senurnar þar sem allir sátu saman á Waffle house og Rube var að skammast eða þau voru að ræða lífið og vegin. Persónurnar virkuðu svo vel saman. En einhvern veginn eru allir karakterarnir aðeins öðruvísi: George og Roxy (Jasmine Guy) eru ekki jafn kaldar og Daisy er meira pirrandi. Mason er held ég alveg eins og í þáttunum en þegar öllu er breytt í kringum hann virkar karakterinn ekki jafn vel.
4.Það er bara ekkert merkilegt við myndina, leikurinn er oftast sæmilegur, hvorki tónlistin né leikstjórnin er neitt eftirtektaverð og söguþráðurinn skilur ekkert eftir sig.

Myndin hafði örugglega einhverja þýðingu fyrir mestu aðdáendurnar en að mínu mati átti helst að sleppa þessu. Myndin hafði ekki kaldhæðnina, dýptina eða þennan óútskýranlega x-factor sem lætur áhorfandann þurfa meira, sem þættirnir höfðu.

Hér er trailerinn:

Sherlock Holmes

Það er nærri ár síðan ég heyrði fyrst af þessari mynd og e-ð við hana vakti strax áhuga minn. Það er að segja e-ð meira heldur en Robert Downey Jr. En þegar ég loks gat farið á hana var ég orðin hrædd. Það er rosalega erfitt að bíða svona lengi eftir mynd, heyra svona mikið af henni og vera ekki búin að mynda sér skoðun eða byggja upp væntingar. Ég á mjög erfitt með að njóta myndar sem ég hef heyrt of mikið um, sérstaklega ef það eru góðir hlutir. En Sherlock Holmes olli mér ekki vonbrigðum.

Eins og allir vita eru aðalleikarar myndarinnar Robert Downey Jr og Jude Law. Myndinni er leikstýrt af Guy Ritchie og framleidd af fólki sem á myndir eins og I am Ledgend, Happy Feet, RocknRolla og Die Hard 3 að baki. Svo það er greinilegt að ekki skorti pening við framleiðslu myndarinnar. Útkoman er ansi mikil Hollywood útgáfa af Sherlock Holmes.

Myndin er alveg ótrúlega flott, þá er ég ekki að tala um einhverjar major tæknibrellur eða risastór bardaga atriði. Heldur skotin sem sýna London. Tölvugerða gamla London. Myndin hefur öll grátt yfirbragð og það eru alveg ótrúlega flott green screen shot yfir alla London þar sem verið er að byggja Tower Bridge.
Annað sem ég tók sérstaklega eftir er tónlistin í myndinni. Oftar en einu sinni þegar fólk er að slást eða hús eru að springa er þaggað niður í hljóðinu og tónlist sett yfir. Sem mér finnst koma ótrúlega vel út.

Ég ætla ekki að fjalla neitt sérstaklega um leikinn þar sem ég get ekki verið hlutlaus, hef dýrkað Robert Downey síðan ég var svona 11 ára. Ætla bara að fá að nefna hvað mér fannst greinilegt að Guy Ritchie hefur séð Downey í Chaplin.

Því þá kem ég að húmor myndarinnar. Húmor myndarinnar er blanda af fyrirsjáanlegum Body húmor, fólk að detta um tunnur og þess lags og kaldhæðnum one linerum. Kannski var ég í bíósal fullum af ótrúlega einföldu fólki eða húmor myndarinnar heppnast sérstaklega vel.

Mæli með fyrir alla að endilega prufa og ekki taka fólk of alvarlega þegar það segist hafa lesið allt um Sherlock Holmes og þetta sé ekki rétt mynd af karakternum. Athugið það sjálf þetta er alveg ótrúlega accurate lýsing af karakternum, aðal Hollywood áhrifin eru þau að Doyle skrifar 60 Holmes bækur einungis í einni þeirra er Irene Adler (Rachel McAdams) nefnd. En handristhöfundar ákveða að nýta karakterinn því engin Hollywood mynd lifir án allavega einnar ástarsenu.

Hér er trailerinn: